Τσάι του βουνουύ: τα έξι ποι γνωστά είδη στην Ελλάδα

Στην Ελλάδα αυτοφύονται περίπου 17 είδη του βοτάνου που λέμε γενικά και αόριστα «τσάι του βουνού». Τα γνωστότερα είναι:

Τσάι βλάχικο (στο Άγιο Όρος λέγεται μπεττόνικα) (Sideritis athoa – Σιδερίτης η αθώα): Απαντάται στη χερσόνησο του Άθω, στην Πίνδο και στη Σαμοθράκη, στο όρος Σάος.

                                          

Τσάι του Μαλεβού ή τσάι του Ταϋγέτου (Sideritis clandestina – Σιδερίτης η λαθραία): Αυτοφύεται σε βράχους στις υποαλπικές και αλπικές περιοχές του Μαλεβού, του Ταϋγέτου και της Κυλλήνης. 

                                       

Μαλοτήρα ή καλοκοιμηθιά είναι το τσάι της Κρήτης (Sideritis syriaca – Σιδερίτης η συριακή): Είναι αυτοφυές των βουνών της Κρήτης -κυρίως των Λευκών Ορέων και παλιότερα του Ψηλορείτη- σε υψόμετρο 1.300-2.000 μέτρα. 

Τσάι της Εύβοιας ή τσάι απ’ το Δέλφι (Sideritis euboea – Σιδερίτης η εύβοια): Αυτοφυές φυτό της Εύβοιας, κυρίως στο βουνό Δίρφυς σε υψόμετρο 1.000-1.540 μ.

 Τσάι του Ολύμπου (Sideritis scardica – Σιδερίτης η σκαρδική): Το βρίσκουμε σε βραχώδη μέρη και σε υψόμετρο άνω των 1.000 μ. στον Όλυμπο, στην Όσσα (Κίσσαβο) και στο Πήλιο.

Τσάι του Παρνασσού ή τσάι του Βελουχιού (Sideritis raeseri – Σιδερίτης του Ράσερ): Είναι αυτοφυές αλλά και καλλιεργήσιμο στο νομό Μαγνησίας. Ευδοκιμεί σε ορεινές περιοχές (και στον Όλυμπο) και σε χωράφια ασβεστούχα, πετρώδη, μέτριας γονιμότητας, ξερικά.

     

Κοινό χαρακτηριστικό των ειδών αυτών, αλλά και γενικά του γένους Sideritis L., είναι ότι πρόκειται για φυτά ιδιαίτερα προσαρμοσμένα για να επιβιώνουν σε απόκρημνες βραχώδεις περιοχές με υψόμετρο άνω των 1.000 μέτρων και κάτω από δύσκολες καιρικές συνθήκες. Είναι ιδιαίτερα ανθεκτικά στην ξηρασία και στις χαμηλές θερμοκρασίες, δεν απαιτούν πλούσια εδάφη και προτιμούν θέσεις με ελαφρό έδαφος, μικρό βάθος και άφθονο ήλιο. Απαντώνται και σε σχισμές βράχων ή ανάμεσα σε πέτρες, όπου λίγα φυτά μπορούν να επιβιώσουν.

Πηγή: Κοιν.Σ.Επ. «Ολύμπου Νέκταρ» ,https://www.agro24.gr ,youtube.com