ΟΡΟΣ ΒΕΡΜΙΟ ΑΝΑΒΑΣΗ ΣΤΙΣ ΚΟΡΥΦΕΣ ΒΟΥΛΓΑΡΑ-ΤΣΑΝΑΚΗΣ-ΧΑΜΙΤΗΣ

ΣΥΝΤΟΜΗ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ

Το Βέρμιο είναι οροσειρά της Μακεδονίας. Καταλαμβάνει τμήμα του Ν. Ημαθίας, του Ν. Κοζάνης και του Ν. Πέλλας. Στις παρυφές του βρίσκονται οι πόλεις Βέροια και Νάουσα. Είναι κατάφυτο με καστανιές , πιο ψηλά με δρυς και οξιές και λίγο πριν την αλπική ζώνη με έλατα. Η ψηλότερη κορυφή είναι ο Χαμίτης με 2.062μ. υψόμετρο και βρίσκεται κοντά στη Νάουσα.

Πρωινό ξεκίνημα από Θεσσαλονίκη με προορισμό το χιονοδρομικό κέντρο 3-5 Πηγάδια. Φτάνουμε περίπου σε μια ώρα και σαράντα λεπτά στο παρκινγκ του χιονοδρομικού, μόνοι μέσα στην αγκαλιά του βουνού με συντρόφια το κελάηδημα των πουλιών και τον ήλιο που φωτίζει σιγά σιγά τις πίστες και την κορυφή Βουλγάρα , όπου βρίσκεται και το τέρμα του κεντρικού λιφτ. Σχεδιάζουμε τη διαδρομή μας και ξεκινάμε.

ΧΡΗΣΙΜΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Απόσταση από Θεσ/νικη 110 km

Ευρωπαϊκός Αριθμός Έκτακτης Ανάγκης: 112

Πυροσβεστική: 199

ΕΚΑΒ: 166

Δασαρχείο Νάουσας 2332025525

ΕΟΣ Νάουσας 2332028567

www.eosnaoussas.gr
Κυκλική διαδρομή Χιονοδρομικο 3-5 Πηγάδια (1430m) – Κορυφή Βουλγάρα (2005m) – Κορυφή Τσανάκης (2048m) – Κορυφή Χαμίτης (2062m) – Χιονοδρομικο 3-5 Πηγάδια 1o μέρος

Πληροφορίες διαδρομής

Είδος Διαδρομής: Ορεινή πεζοπορία

Μήκος διαδρομής: 10.1 Km

Νερό: Όχι

Διάρκεια: 5,5 h

Σήμανση : Όχι μέχρι τον Χαμίτη. Ναι από τον Χαμίτη μέχρι το χιονοδρομικό

Η διαδρομή πραγματοποιήθηκε τον ΣΕΠ 2018

Μέλη ομάδας 4 ενήλικες

Ο βασικός μας στόχος είναι η κατάκτηση της ψηλότερης κορυφής του Βερμίου στα 2062μ. Μαζί όμως με την κορυφή , έχουμε σχεδιάσει να πατήσουμε και τις δυο χαμηλότερες κορυφές , Τσανάκη στα 2048μ και Βουλγάρα στα 2005μ . Η διαδρομή ξεκινάει από τη βάση του χιονοδρομικού και έχει δυο κατευθύνσεις . Η μια πηγαίνει στο καταφύγιο του ΕΟΣ Νάουσας , μετά στον Χαμίτη και από εκεί στις δυο επόμενες κορυφές και επιστρέφει από τις πίστες στη βάση του χιονοδρομικού. Η άλλη πηγαίνει αντίθετα. Από τις πίστες, πρώτα στη Βουλγάρα, μετά στις επόμενες κορυφές και επιστρέφει δια μέσου του καταφυγίου του ΕΟΣ Νάουσας πίσω στο χιονοδρομικό. Εμείς αποφασίσαμε να κάνουμε τη δεύτερη διαδρομή και να ανέβουμε από τις πίστες του χιονοδρομικού.

Κορυφή Βουλγάρα

Αρχίζουμε την πορεία μας , πηγαίνοντας προς το κεντρικό διθέσιο λιφτ, το προσπερνάμε και φτάνουμε στην αρχή της πίστας “ Φίλιππος” την όποια αρχίζουμε να ανεβαίνουμε .Η κατεύθυνση μας είναι νότια και σιγά σιγά κερδίζουμε ύψος πεζοπορώντας στη μέση της πίστας που μοιάζει με χορταρένιο δρόμο , ενώ δεξιά και αριστερά οι ψηλές οξιές δημιουργούν ένα καταπράσινο και δροσερό τείχος που οριοθετεί τη διαδρομή.

Συνεχίζουμε να ανεβαίνουμε με μέτρια κλίση , μέσα στο κέντρο της πίστας , ενώ η ευχάριστη σκιά των δένδρων μας έχει αφήσει εδώ και κάμποση ώρα , μιας και ο ήλιος έχει ανέβει πλέον αρκετά. Έχουμε διανύσει περίπου 1 km και η κλίση ξαφνικά γίνεται μεγάλη και έτσι τραβερσάρουμε δυτικά , σε μια μικρή διαδρομή που ενώνει την πίστα “Φίλιππος” που βρισκόμαστε με την πίστα “Αριστοτέλης» . Στο τέλος της τραβέρσας στρίβουμε ξανά νότια και περπατάμε στις παρυφές του δάσους εκμεταλλευόμενοι τη σκιά από τα έλατα και τις βελανιδιές. Συνεχίζουμε να ανεβαίνουμε με αρκετά μεγάλη κλίση πλέον, έχοντας στα δεξιά μας την πίστα και οδεύουμε για την πρώτη μας κορυφή. Ανεβαίνουμε τα τελευταία κοπιαστικά μέτρα και βρισκόμαστε στον πρώτο μας στόχο, στη κορυφή Βουλγάρα (2005μ) εκεί που σταματάει και ο διθέσιος αναβατήρας και βρίσκεται το δεύτερο και μικρότερο σαλέ του χιονοδρομικού.

Πρώτη στάση για ξεκούραση και μαζί οι απαραίτητες φωτογραφίες. Θαυμάζουμε για λίγο τη δασωμένη πλαγιά του βουνού με τις χορταριασμένες πίστες να διαγράφονται μπροστά μας και τα γεράκια που πετούν πάνω από τα κεφάλια μας .

Αυτό το οροπέδιο πρέπει να διασχίσουμε μέχρι την άλλη άκρη του, για να φτάσουμε στον Χαμίτη , την ψηλότερη κορυφή του βουνού. Στο δρόμο μας όμως βρίσκεται και η κορυφή Τσανάκης. Συνεχίζουμε τη πορεία μας στο δασικό δρόμο για 15 λεπτά ακόμα, διασταυρωνόμαστε με ένα άλλο δασικό δρόμο, περνάμε απέναντι και μπαίνουμε στο οροπέδιο , χωρίς να ακολουθούμε κάποιο μονοπάτι, γιατί δεν υπάρχει. Προχωράμε συνεχώς δυτικά, σε ομαλό και ξεκούραστο πεδίο που διακόπτεται από μικρούς και μεγάλους βραχώδεις σχηματισμούς , που όμως πολύ εύκολα μπορείς να τους παρακάμψεις . Η διαδρομή μας είναι ευχάριστη , με τον καιρό σύμμαχο , αφού μας συντροφεύει μια ελαφριά συννεφιά που μας προστατεύει από τον ήλιο και τη ζέστη. Μετά από περίπου 40 λεπτά πεζοπορία, διακρίνουμε στο βάθος την κορυφή Τσανάκης .

Είναι ένας ομαλός λόφος με ένα εκκλησάκι στην κορυφή του , που είναι και το χαρακτηριστικό γνώρισμα . Φτάνουμε στην δεύτερη ψηλότερη κορυφή του βουνού, στα 2048μ, σε μια ώρα περίπου. Θαυμάζουμε την θέα και ξεκουραζόμαστε για λίγο για να συνεχίσουμε προς την τρίτη κορυφή.

Κορυφή Τσανάκης

Ξεκινάμε ξανά με κατεύθυνση δυτικά . Περνάμε το άσχημο κτίριο των κεραιών τηλεπικοινωνίας συνεχίζοντας πάνω στο χωματόδρομο που υπάρχει για να εξυπηρετεί το μικρό πάνω σαλέ. Το τοπίο πλέον έχει αλλάξει . Μπροστά μας ανοίγεται ένα μεγάλο οροπέδιο με διάσπαρτα λοφάκια και αλπικά λιβάδια με χαμηλή βλάστηση από γρασίδι και θάμνους .

Κορυφή Χαμίτης

Η πορεία μας δεν αλλάζει και συνεχίζει να ακολουθεί τη δύση. Μονοπάτι, δεν υπάρχει , από τότε που αφήσαμε το χωματόδρομο μετά την Βουλγάρα, αλλά το σχετικά ομαλό πεδίο δεν παρουσιάζει δυσκολία προσανατολισμού . Ακόμα και ο όχι τόσο έμπειρος ορειβάτης , με τη χρήση της πυξίδας , μπορεί κρατώντας σταθερά δυτική κατεύθυνση (σύμφωνα πάντα με τη διαδρομή που περιγράφουμε) να ανέβει και στις τρεις ψηλότερες κορυφές του βουνού. Τα σύννεφα συνεχίζουν να μας προσφέρουν τον ίσκιο τους και εμείς περπατάμε ανάμεσα στη χαμηλή βλάστηση.

Το τοπίο είναι υπέροχο, με τις σκιές από τους βράχους να δημιουργούν περίεργες μορφές και σχήματα. Μικροί λόφοι και κοιλάδες είναι διάσπαρτες παντού, χωρίς όμως να κουράζουν στο περπάτημα αφού οι κλίσεις είναι πολύ απαλές. Ο αέρας που φυσάει δροσερός, αποτελεί άλλο ένα συν στην ανάβαση μας . Πεζοπορούμε για μια περίπου ώρα ακόμα , μέχρι που βλέπουμε μπροστά μας ένα μεγάλο σχηματισμό βράχων που ξεχωρίζει σε μέγεθος από τους υπόλοιπους τριγύρω. Είναι περίπου 8 μέτρα ύψος με περίμετρο γύρω στα 40 μέτρα . Στην δυτική του πλευρά υπάρχει μια καλαίσθητη ξύλινη πινακίδα που γράφει “ Χαμίτης 2062 μ “. Φτάσαμε λοιπόν και σκαρφαλώνουμε τα τελευταία 8 μέτρα, από την νότια πλευρά που είναι και η πιο εύκολα προσβάσιμη.

Η θέα αποζημιώνει την όλη προσπάθεια μας. Από τη μια μεριά το οροπέδιο της Κοζάνης και πιο δίπλα τα Πιέρια και η λίμνη του Πολύφυτου από την άλλη ο κάμπος της Νάουσας, η Βεγορίτιδα και το Καιμακτσαλάν και στο βάθος ο Όλυμπος . Ο ουρανός και το βουνό γίνονται ένα και ο μόνος ήχος είναι ο άνεμος που έχει αρχίσει να δυναμώνει. Ξεκούραση , φωτογραφίες και εμπρός για το δρόμο της επιστροφής.

Καταφύγιο ΕΟΣ και επιστροφή

Κατεβαίνουμε από την κορυφή και γυρίζουμε Β ΒΑ για να βρούμε το μονοπάτι που θα μας οδηγήσει στο καταφύγιο του ΕΟΣ Νάουσας και από εκεί πίσω στην αφετηρία μας. Το σκηνικό από την βόρεια πλευρά της κορυφής , εντελώς διαφορετικό από τα αλπικά λιβάδια της νότιας πλευράς . Μεγάλοι βράχοι διάσπαρτοι σε διάφορα μεγέθη , σχεδόν παντού , φυτρώνουν σαν πέτρινα φυτά ανάμεσα στο γρασίδι. Ακολουθούμε τα κόκκινα σημάδια που οριοθετούν το μονοπάτι που μας κατεβάζει σιγά σιγά σε χαμηλότερο υψόμετρο. Κατεβαίνοντας, αρχίζει να αλλάζει και το τοπίο και τα πρώτα διάσπαρτα δένδρα κάνουν την εμφάνιση τους. Τώρα περπατάμε ανάμεσα σε πουρνάρια και γκορτσιές ενώ στις παρυφές της πλαγιάς, συστάδες από έλατα δημιουργούν όμορφα δασάκια .

Η σήμανση είναι υποδειγματική και εμείς συνεχίζουμε να κατεβαίνουμε με μέτρια κλίση και σε κάποια σημεία αρκετή. Περνάμε από μικρές χαράδρες και ανεβαίνουμε σε μικρές ράχες , από όπου μπορεί να δει κανείς το καταφύγιο στο βάθος . Μετά από μια ώρα περίπου φτάνουμε στο όμορφο πέτρινο κτίριο του καταφυγίου του ΕΟΣ Νάουσας .

Το καταφύγιο είναι κλειστό και έτσι καθόμαστε στα σκαλοπάτια του και στα ξύλινα παγκάκια που υπάρχουν στην αυλή του. Σιωπηλοί, απολαμβάνουμε το όμορφο απομεσήμερο , χαζεύοντας δυο αετούς που πετούν στον ουρανό. Μετά την απαραίτητη στάση για ξεκούραση , ώρα για ανασύνταξη .

Κατηφορίζουμε στη μικρή ράχη μπροστά από το καταφύγιο για να φτάσουμε στο δασικό δρόμο που βλέπουμε μπροστά μας. Βγαίνουμε γρήγορα στο δρόμο, έχοντας αφήσει πίσω μας το γυμνό αλπικό τοπίο και περπατάμε ελεύθερα, ενώ δεξιά και αριστερά μας, το δάσος γίνεται όλο και πιο πυκνό.

Παραμένουμε στο δρόμο για 1000μ. περίπου και φτάνουμε σε ένα σταυροδρόμι . Στρίβουμε δεξιά , ανατολικά , ακολουθώντας τη σήμανση της ταμπέλας που γράφει “ Αδιέξοδος δρόμος , Μπαλκόνι “ και σε λίγο μπαίνουμε στο δάσος. Ένα υπέροχο δάσος από οξιές και βελανιδιές , με πανύψηλα δένδρα. Ο δασικός δρόμος στενεύει και σιγά σιγά γίνεται μονοπάτι που ακολουθεί ΒΑ πορεία . Ένα καλογραμμένο και πλατύ μονοπάτι με πολύ καλή σήμανση. Είναι αρχές φθινοπώρου, αλλά τα σημάδια του δεν έχουν φανεί ακόμα στα δένδρα, που είναι καταπράσινα και γεμάτα ζωή. Κατηφορίζουμε ανάμεσα στις οξιές , συντροφιά με το τρίξιμο από τα βήματα μας, στα πεσμένα φύλλα και τα σπασμένα κλαδιά , το βούισμα των ζουζουνιών και το κελάιδισμα των πουλιών. Η φύση συνεχίζει να δουλεύει εντατικά και να προετοιμάζεται για το χειμώνα που έρχεται.

Σε μια ώρα και κάτι, φτάνουμε στο τέρμα του μονοπατιού και βγαίνουμε στη πίστα “Παράδεισος” του χιονοδρομικού . Από εκεί στρίβουμε αριστερά και φθάνουμε πίσω, στην αρχή της κυκλικής μας διαδρομής , σε ελάχιστο χρόνο.

ΠΗΓΕΣ:https://theursaminor.eu/, youtube.com,https://35pigadia.com/,https://www.naturagraeca.com/

https://ncclub.gr/,https://www.e-naousa.gr/

Παγγαίο Όρος : Όταν πέρασε ο Ηρακλής -Παγγαίο Όρος : Διάσχιση κορυφών (video)

 Το Παγγαίο όρος είναι μεγάλος ορεινός όγκος της Ελλάδας που εκτείνεται στους νομούς Καβάλας και Σερρών. Στο βουνό και στις γύρω από αυτό περιοχές υπάρχουν πολλές και μεγάλες πηγές, καθώς και ρέματα που τροφοδοτούνται από το βουνό. Η υψηλότερη κορυφή του είναι το "Μάτι" με υψόμετρο 1.956 μέτρα. Τα δασαρχεία Καβάλας και Σερρών είναι υπεύθυνα για την προστασία του βουνού.

 

Κατά την Ελληνική μυθολογία το όρος αρχικά ονομαζόταν Καρμάνιον, για να ονομαστεί μετέπειτα Παγγαίον από τον Παγγαίο, γιο του θεοΆρη και της Κριτοβούλης, ο οποίος, μη μπορώντας να αντέξει τις τύψεις του για την αιμομιξία που άθελά του διέπραξε με την θυγατέρα του, αυτοκτόνησε πάνω στο όρος αυτό.

Το Παγγαίο όρος αναφέρεται συχνά από τις αρχαίες ελληνικές και λατινικές πηγές και ήταν ιδιαίτερα φημισμένο για τα αργυρωρυχεία και χρυσωρυχεία του, καθώς και για τη ναυπηγήσιμη ξυλεία που παρείχαν τα δάση του. Ακόμη περίφημα ήταν τα εκατόφυλλα τριαντάφυλλα που φύονταν σε αυτό.

Ο Αισχύλος στην τραγωδία Πέρσαι αναφέρει το όρος Παγγαίο στην περιγραφή της πορείας που ακολούθησαν οι ηττημένοι Πέρσες:

«ἔς τε Μακεδόνων χώραν ἀφικόμεσθ᾽, ἐπ᾽ Ἀξιοῦ πόρον, Βόλβης θ᾽ ἕλειον δόνακα, Πάγγαιόν τ᾽ ὄρος» («φτάσαμε στη Μακεδονία, στον Αξιό, και στους βάλτους και τις καλαμιές της Βόλβης και στο Παγγαίο όρος»).

Στην κορυφή του Παγγαίου όρους βρισκόταν το φημισμένο ιερό του Διονύσου, το οποίο είχαν υπό τον έλεγχό τους οι Σάτρες. Στο μαντείο υπήρχε μια γυναίκα ως "προμάντιδα", δηλαδή σαν Πυθία. Επίσης είχε έμπειρους ιερείς, τους «προφήτες», προερχόμενους από το πολεμικό φύλο των μαχαιροφόρων Βησσών της Ροδόπης, οι οποίοι μετέφεραν στους πιστούς τους χρησμούς που ο Βάκχος ενέπνεε στην προμάντιδα.

Ηρακλής και Συλέας

Από τους μυθικούς χρόνους ο ρόλος της περιοχής του Νομού Σερρών ήταν ενεργός.

Διάσημος ήταν στο Νομό Σερρών κατά την εποχή αυτή ο Συλέας, βασιλιάς που ζούσε στην περιοχή του Παγγαίου. Θεωρείται ότι η περιοχή της Νέας Ζίχνης αντιστοιχεί στο Αρχαίο βασίλειο του Συλέα, ο οποίος υποχρέωνε τους διαβάτες να δουλεύουν στους αμπελώνες του.

Σ' ένα σατυρικό δράμα ο Ευριπίδης σε μια παραλλαγή του ίδιου μύθου, παρουσιάζει τον Ηρακλή να έχει πουληθεί ως δούλος στο Συλέα. Τότε εκείνος έστειλε τον ήρωα στους αμπελώνες του, αλλά ο Ηρακλής κατέστρεψε όλα τα κτήματα, τα φορτώθηκε στους ώμους του και τα μετέφερε στα ανάκτορα του Συλέα.

Εκεί σκότωσε τον καλύτερο ταύρο, άνοιξε το καλύτερο βαρέλι με κρασί, κατασκεύασε ένα τραπέζι στις πύλες των ανακτόρων και στη συνέχεια υποχρέωσε το Συλέα να τον σερβίρει με δουλοπρέπεια.

ΠΗΓΕΣ:https://www.kaliterilamia.gr/, http://www.wondergreece.gr/,