Συζήτηση στο φόρουμ 'Ταξιδιωτικές ιστορίες -Ελλάδα" που ξεκίνησε από το μέλος mfish, στις 12 Οκτωβρίου 2010 .
Τον Ιούνιο του 2010 πετάχτηκε στο τραπέζι , σε μια στιγμή οινοποσίας η ιδέα να πάμε Όλυμπο, μέχρι τη κορυφή...ενθουσιασμένοι όλοι, βάζουμε κάτω τις ημερομηνίες και η εκδρομή αποφασίζεται για τα μέσα Ιουλίου.
Οι πιο έμπειροι στη πεζοπορία κάνουν μια λίστα με τα απαραίτητα, συγκεντρώνουμε σακίδια, αδιάβροχα, φακούς, παπούτσια πεζοπορίας και ότι γενικά θα μπορούσε να φανεί χρήσιμο , καθώς το βουνό θέλει και μια οργάνωση και ξεκινάμε δέκα άτομα από 3 διαφορετικά μέρη Αθήνα, Βόλο, Θεσσαλονίκη με αρχικό προορισμό το Λιτόχωρο Πιερίας....
Από το Λιτόχωρο ξεκινάμε με τα αυτοκίνητα για τα τελευταία 18 χιλιόμετρα ως τα Πριόνια από όπου ξεκινάει η πεζοπορική διαδρομή. Τα Πριόνια βρίσκονται στα 1100 μέτρα υψόμετρο και εκεί λειτουργεί ένα εστιατόριο όλη τη διάρκεια του χρόνου. Από το σημείο αυτό ξεκινάει το μονοπάτι, μήκους 4.5 χιλιομέτρων το οποίο οδηγεί στο καταφύγιο Σπήλιος Αγαπητός στα 2.100 μέτρα υψόμετρο.
Οι πρώτες 2 ώρες της διαδρομής είναι σχετικά ήπιες και χωρίς μεγάλη κλίση ενώ το τοπίο είναι καταπράσινο...
Η τελευταία μια ώρα έχει αρκετά μεγάλη ανηφορική κλίση και είναι πιο δύσκολη σχετικά... Αν σε πιάσει και καμιά βροχούλα όπως εμάς τα πράγματα δυσκολεύουν λίγο περισσότερο. Να ναι καλά τα αδιάβροχα καταφέραμε μετά από 3 ώρες και ένα τέταρτο να φτάσουμε στο προορισμό μας για εκείνη την ημέρα, το καταφύγιο Σπήλιος Αγαπητός.
Το καταφύγιο βρίσκεται σε υψόμετρο 2100 μέτρα, στη θέση "μπαλκόνι" και η θέα από εκεί είναι υπέροχη. Το καταφύγιο διαθέτει 110 κρεβάτια, νερό, ηλεκτρικό, τηλέφωνο,θέρμανση, κουβέρτες και εστιατόριο (το μοσχάρι με πατάτες γιαχνί πολύ καλό) και λειτουργεί από Μάιο ως Οκτώβριο. Τα δωμάτια βρίσκονται εντός και εκτός του κτίσματος σε διάφορα επίπεδα και τα ονόματα τους είναι εμπνευσμένα από τη μυθολογία . Εμείς μείναμε στο χαμηλότερο , το οποίο ονομάζεται Άδης.
Τα καταφύγια γενικά είναι αρκετά κοινωνικά μέρη, καθώς όλους τους ενώνει και ένα κοινό χαρακτηριστικό, η αγάπη για τα βουνά , τη πεζοπορία, τη φύση . Γνωρίζεις κόσμο διαφόρων ηλικιών και εθνικοτήτων και η ώρα μέχρι να νυχτώσει περνάει όμορφα γύρω από το τζάκι. Στις έντεκα το βράδυ το ρεύμα κλείνει και όλοι κουρασμένοι από το περπάτημα πέφτουν για ύπνο. Φυσικά σε αυτό το υψόμετρο το κρύο είναι τσουχτερό και τον Ιούλιο. Παρά το μακρυμάνικο και το χοντρό φούτερ που φορούσα , χρειάστηκα και 2 κουβέρτες για να μπορέσω να ζεσταθώ!
Τη δεύτερη μέρα ξυπνήσαμε πρωί και αφοί πλυθήκαμε με το παγωμένο νεράκι και άνοιξαν τα ματάκια μας , ήπιαμε μια ζέστη σοκολάτα, φορτωθήκαμε ξανά τα σακίδια και ξεκινήσαμε για το δεύτερο κομμάτι της διαδρομής...
Στόχος μας ήταν για σήμερα να περπατήσουμε ως το οροπέδιο των Μουσών οποί βρίσκονται 2 καταφύγια και αναλόγως το καιρό και τις αντοχές θα ανεβαίνομε και κορυφή.Ο καιρός είναι σημαντικός και απρόβλεπτος παράγοντας σε αυτά τα ύψη καθώς αλλάζει αρκετά απότομα, εκεί που περπατάς με ήλιο, σε λίγα λεπτά μπορεί να σκεπαστεί κυριολεκτικά από ένα σύννεφο και να αρχίσει δυνατή βροχή. Τη προηγούμενη φορά που είχα ανεβεί την ίδια διαδρομή είχα κυριολεκτικά δεινοπαθήσει, καθώς περπατούσα 2 ώρες με ομίχλη και τόσο δυνατή βροχή που πάρα το ολόσωμο αδιάβροχο έφτασα μούσκεμα και παγωμένη στο καταφύγιο. Ευτυχώς αυτή τη φορά η πρόγνωση ήταν καλή ...
Το πρώτο κομμάτι της διαδρομής, διάρκειας περίπου 45 λεπτόν είναι αρκετά ανηφορικό και η βλάστηση αρχίζει σιγά σιγά να αραιώνει καθώς παίρναμε σε αλπική ζώνη. η βλάστηση γίνεται χαμηλή και τα δέντρα εξαφανίζονται...
Σε κάποια στιγμή υπάρχει μια διασταύρωση. Για το οροπέδιο των Μουσών
ακολουθείς τη δεξιά διαδρομή, μέσα από τα ζωνάρια . Η διαδρομή είναι πολύ εντυπωσιακή . Βλάστηση δεν υπάρχει, αλλά το τοπίο είναι ξεχωριστό. Από τη μια μεριά του μονοπατιού υπάρχουν απόκρημνα βράχια και από την άλλη απόκρημνες κατηφορικές πλαγιές. Λίγο πριν φτάσεις στο καταφύγιο περπατάς κάτω από το Στεφάνι, κορυφή ιδιαιτέρου σχήματός... Εκεί σίγουρα θα δεις και αναρριχητές κρεμασμένους κυριολεκτικά .... Στο βάθος διακρίναμε και το καταφύγιο, κτισμένο ανάμεσα σε 2 μικρές κορυφές....
Θέα του Στεφανιού από το καταφύγιο
Θέα του Στεφανιού από το καταφύγιο
Η συνολική διαδρομή διήρκεσε λιγότερο από 2,5 άρες και γύρω στις 12 ήμασταν στο καταφύγιο . Επόμενος στόχος μας για σήμερα ήταν η κορυφή.Λίγο όμως ο καιρός που άρχισε να συννεφιάζει, λίγο ότι κάποιοι δεν ξετρελάθηκαν με το ύψος , λίγο ότι ήμασταν πολλά άτομα εκ των όποιων 2 πήγαιναν πρώτη φορά πεζοπορία μεγάλη αποφασίσαμε να το αφήσουμε και το πρωί θα πήγαιναν πάνω οι μισοί , ελπίζοντας με καλύτερο καιρό
Αποφασίσαμε ομάς αφού είχαμε αρκετό χρόνο εκείνη την ημέρα να πάρουμε το τσιπουρακι που είχαμε κουβαλήσει και κάτι μεζεδάκια και να ανέβουμε σε μια μικρή κορυφή δίπλα όπου υπάρχει ένα πέτρινο εκκλησάκι του προφήτη Ηλία . Εκεί κάναμε ένα σπέσιαλ γεύμα με θέα όλες τις κορυφές γύρω και το οροπέδιο...Φαΐ δε χορτάσαμε αλλά από θέα πλήρεις!!!
Το μεσημεράκι αποφασίσαμε να κατηφορίσουμε από τη κορυφή του Προφήτη Ηλία και να πάμε μια επίσκεψη προς το απέναντι καταφύγιο , το Χρηστός Κώκαλος...Ένα αγριοκάτσικο μας ξάφνισε ευχάριστα και πρόλαβα να τραβήξω μερικές φώτο πριν χαθεί τρέχοντας στο βουνό...
Το καταφύγιο Χρηστός Κάκαλος είναι κτισμένο κυριολεκτικά δίπλα στο γκρεμό...Η θέα από κει είναι εκπληκτική...
Κάποιοι θαρραλέοι αποφάσισαν να στήσουν τη σκηνή τους στη κόμη....
Εγώ ούτε να πλησιάσω κατά κει δε τόλμησα....
Το απογευματάκι γυρίσαμε αρκετά κουρασμένοι αλλά χορτάτοι από εικόνες στο καταφύγιο...Την ίδια ώρα ξεκινούσαν πάρα το προχωρημένο της ώρας μερικοί αναρριχητες για το Στεφάνι..Στόχος τους ήταν να σπάσουν κάποια κομμάτια βράχων ,που ήταν έτοιμα να πέσουν πάνω από το μονοπάτι , εκείνη την ώρα που δεν περπατούσε κανείς ώστε να μη γίνει κανένα ατύχημα κάποια άλλη στιγμή.Ανεβήκαμε στο δεύτερο όροφο του καταφυγίου όπου υπάρχει ένα σαλονάκι με γύρω γύρω τζάμι και καταπληκτική θέα...Τυλίχτηκα με τη κουβερτούλα μου και χάζευα τους αναρριχητες που παρά το γεγονός άτι είχε πάει δώδεκα το βράδυ και φυσούσε αρκετά κάθονταν με τους φακούς στο ψηλότερο σημείο πανό στο στεφάνι....Αρκετά επικίνδυνο για μένα, αλλά η αίσθηση που θα έχεις από εκεί πάνω πρέπει να είναι μοναδική....Εκεί με πήρε και ο ύπνος και ξύπνησα το πρωί με την πανέμορφη εικόνα των των βουνών γύρω..
Την επόμενη και τελευταία μέρα ξυπνήσαμε με το δίλημμα αν θα ανέβουμε κορυφή η όχι...Ο καιρός ήταν καλός αλλά αυτή τη φορά ένα μεγάλο γκρουπ από το άλλο καταφύγιο είχε ξεκινήσει προς το Μύτικα...Επικίνδυνο να ανέβουμε τόσα άτομα πάνω, ο χρόνος δε μας έπαιρνε να περιμένουμε καθ ως είχαμε και μια 5ωρη κατάβαση και ταξίδι προς Βόλο μετά, αποφασίσαμε να μην ανέβουμε....Τελικά δεν είναι γραφτό μου...!!!
Ξεκινήσαμε μέσα από το Οροπέδιο των Μουσών για να κατεβαίνουμε..Σήμερα θα πηγαίναμε από μια άλλη διαδρομή , μήκους 13,5 χιλιομέτρων και από τα 2760 μέτρα υψόμετρο θα κατεβαίναμε στα 2100....
Εκείνη την άρα ο καιρός ήταν καλός και το οροπέδιο πραγματικά υπέροχο....
Αφού διασχίσαμε το οροπέδιο , τα επόμενα 40 λεπτά διαδρομής περάσαμε από στενές κορυφογραμμές ..τα σύννεφα μας είχαν καλύψει και ευτυχώς δεν έβλεπα ποσό ψηλά βρισκόμασταν...
Το ιδιαίτερο της διαδρομής όλης είναι ότι από το εντελώς αλπικό τοπίο, περνάς σε άλλες 3 διαδοχικές Ζάνες βλάστησης, σε μόλις 5,5 άρες!!!
Συνεχίζοντας στο κύριο μονοπάτι, φθάνουμε σε λίγο στην «Πετρόστρουγκα» (2000 μ.) όπου βρίσκονται εντυπωσιακά υπεραιωνόβια ρομπόλα.(ονομασία των δέντρων).Στη συνέχεια και για αρκετή ώρα διασχίζουμε ένα δάσος οξυάς
Βουτήξαμε τα κουρασμένα από το περπάτημα πόδια μας στη κυρα λιμνούλα και πραγματικά ήταν πολύ ανακουφιστικό...κάποιοι επιχείρησαν να βουτήξουν , εγώ πραγματικά βρήκα το νερό εξαιρετικά παγωμένο για τα γούστα μου....Κουρασμένοι αλλά πλήρως αναζωογονημένοι ξεκινήσαμε για το δρόμο της επιστροφής...Στο αμάξι μια ήταν η συζήτηση...Που και πότε θα γίνει η επόμενη εξόρμηση...!!!!!
ΠΗΓΉ : https://www.travelstories.gr/ , youtube.com
