Ταξιδιωτική περιήγηση στην ορεινή περιοχή της Αλεξανδρούπολης. Η διαδρομή του δάσους και των φαραγγιών, των κρυστάλλινων νερών και του πράσινου, των πουλιών και των ζαρκαδιών, της ιστορίας και των κάστρων, της καλύβας και των μαντριών…
ΠΟΤΑΜΟΣ – ΑΓΙΟΙ ΘΕΟΔΩΡΟΙ
Βόρεια της Αλεξανδρούπολης, στο δρόμο προς τον Άβαντα, προβάλει επιβλητικό ένα βυζαντινό φρούριο, χτισμένο πάνω σε λοφίσκο απέναντι από το σιδηροδρομικό σταθμό του Πόταμου. Σώζει τετράγωνους πύργους και σε ορισμένα σημεία διπλό τείχος. Η οχύρωση ελέγχει ένα στενό πέρασμα, μια χαράδρα του ορεινού όγκου της Ροδόπης, που χρησιμοποιεί η σύγχρονη σιδηροδρομική γραμμή και οδηγεί στην πεδιάδα της Κομοτηνής. Ήταν εκτός της κύριας αρτηρίας της Εγνατίας οδού και είχε στρατιωτική σημασία. Νεότερες απόψεις ταυτίζουν το φρούριο με τη βυζαντινή Περιστεριά, απ’ όπου πέρασαν το 1225 ο Θεόδωρος Κομνηνός, ακολουθώντας το δρόμο από τη Γρατσιανού (σημερινή Γρατινή του Ν.Ροδόπης) για τον Έβρο και οι στρατοί του Ουμούρ και του Ιωάννη Καντακουζηνού το 1345.
Συνεχίζοντας στο χωματόδρομο που περνάει μπροστά από τα κάστρα του Πόταμου προς το στενό φυσικό διάδρομο της ορεινής Ροδόπης και μετά από πορεία πέντε χλμ. περίπου δίπλα στη σιδηροδρομική γραμμή, βρίσκεται το περίφημο σπήλαιο των Αγίων Θεοδώρων, στην κορυφή μιας μεγάλης κοιλότητας.
Η Κίρκη όμως είχε την τύχη να διασώσει και το τελευταίο ίσως εργαστήρι βυζαντινής αγιογραφικής παράδοσης στην Ελλάδα. Δείγματα του καλλιτεχνικού του έργου κοσμούν το τέμπλο του κεντρικού ναού του Αγίου Γεωργίου. Οι εικόνες του τέμπλου φιλοτεχνήθηκαν στα 1926-1927 από το μοναχό Κύριλλο (1871-1945), που γεννήθηκε στην Κίρκη και έμαθε την αγιογραφική τέχνη στο Άγιον Όρος. Επιστρέφοντας στην πατρίδα του δημιούργησε εργαστήριο με κύριο μαθητή το λαϊκό ζωγράφο Πασχάλη Κατσίκα. Δέχτηκαν πολλές παραγγελίες, κυρίως από τη Ρωσία και τη Θράκη.
ΣΥΚΟΡΡΑΧΗ
Το μικρό χωριό κατοικήθηκε το 1922 από οικογένειες Σαρακατσαναίων, Ποντίων και Θρακιωτών. Κύρια ενασχόληση ήταν η κτηνοτροφία που ευνοήθηκε από την ύπαρξη πλούσιων βοσκοτόπων και έδωσε άλλη δυναμική στον όμορφο οικισμό. Η φήμη των γαλακτοκομικών προϊόντων και του καλού κρέατος, ήταν το χαρακτηριστικό του χωριού.
ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΒΑΝΤΑ ΣΤΗ ΛΕΠΤΟΚΑΡΥΑ
Μεταξύ του Άβαντα και του επόμενου χωριού, της Αισύμης, υψώνεται ο λόφος Μοναστήρι (Τσεπέλ-Καγιά). Στη δύσβατη κορυφή του αποκαλύφτηκε τειχισμένο υπαίθριο θρακικό ιερό, με διάρκεια ζωής από τα προϊστορικά (9ος – 8ος π.Χ. αι.) μέχρι τα ελληνιστικά και βυζαντινά χρόνια. Ο περίβολός του περικλείει διάφορες λαξευτές κατασκευές, όπως βωμό, λεκάνες, βράχο με παράσταση του αστερισμού της Μεγάλης Άρκτου, σκαμμένους πίθους, ηλιακούς δίσκους και μικρά σκαλοπάτια.
Ακολουθώντας το δρόμο που ανεβαίνει απότομα διαγράφοντας μια μαγευτική διαδρομή, ύστερα από την Αισύμη φτάνει κανείς στην περιοχή της Λεπτοκαρυάς. Εκεί, σε μια πλαγιά με υψόμετρο 650 μέτρων από τη θάλασσα και σε απόσταση τριάντα δύο χλμ. από την Αλεξανδρούπολη, ο Σύλλογος Σαρακατσαναίων Νομού Έβρου έφτιαξε αναπαράσταση εποχιακού σαρακατσάνικου καταυλισμού.
Στην αγροτική περιφέρεια του χωριού Νίψα, είκοσι χλμ. βορειοανατολικά της Αλεξανδρούπολης και στους πρόποδες του ορεινού όγκου της Ροδόπης εντοπίστηκε πρόσφατα, με επιφανειακή έρευνα, ένα σύνολο προϊστορικών μεγαλιθικών μνημείων της Πρώιμης Εποχής Σιδήρου (1050 – 650 π.Χ.). Ανήκει στην περιοχή του θρακικού φύλου των Κικόνων, γνωστού από τον Όμηρο και τον Ηρόδοτο.
Σε μικρή απόσταση βορειοδυτικά του χωριού, βρέθηκε μια τειχισμένη ακρόπολη πάνω σε λόφο με κεραμεική του 9ου-8ου π.Χ. αι., που έλεγχε τα περάσματα στο εσωτερικό της Ροδόπης. Στο βορειοδυτικό άκρο του περιβόλου επισημάνθηκε λαξευτός τάφος σε ανεξάρτητο βράχο της ίδιας εποχής. Στη θέση “Δρυμός”, ανατολικά της Νίψας, παρατηρήθηκαν λαξευτά σύμβολα του ήλιου (ηλιακοί δίσκοι), βωμός με τρία επίπεδα και κόγχη, ιερός βράχος θυσιών και αρκετές λαξευτές κοιλότητες που αποδίδουν κυρίως αστρικούς σχηματισμούς. Ερμηνεύονται ως υπαίθρια προϊστορικά ιερά των Θράκων, όπου λατρεύονταν ο ήλιος και τα άστρα.
Στην περιοχή γύρω από τον παλιό οικισμό της Νίψας, βορειοδυτικά του σύγχρονου χωριού, αποκαλύφθηκαν λαξευμένες στο βράχο παραστάσεις (βραχογραφίες) με γεωμετρικά και ανθρωπόμορφα σχέδια. Όλα τα μεγαλιθικά μνημεία βρίσκονται σε δασώδη περιοχή, έτσι είναι πιθανό να αποτελούσαν ένα “ιερό άλσος”, σαν αυτό που αναφέρει ο Όμηρος ότι κατοικούσε ο ιερέας των Κικόνων Μάρωνας.
Λίγα χιλιόμετρα βορειοανατολικά του χωριού βρίσκεται ο Υδροταμιευτήρας του Δήμου Αλεξανδρούπολης και η περιοχή του Δρυμού. Χώρος αναψυχής με αιωνόβια πλατάνια και πεντακάθαρα τρεχούμενα νερά προσφέρουν μοναδικές στιγμές ξεκούρασης στους επισκέπτες.
Δημοσιεύτηκε 14-08-2018