Οροσειρά Ροδόπης -Δάσος Ελατιάς -Παρθένο Δάσος Φρακτού- Φαλακρό Όρος

Δάσος Ελατιάς
Σε απόσταση μόλις 60χλμ. από το κέντρο της Δράμας, συναντάμε ένα από τα ωραιότερα δασικά συμπλέγματα της χώρας, το περίφημο δάσος της Ελατιάς, του οποίου ο πλούτος σε πανίδα και χλωρίδα στα βουνά της Κεντρικής Ροδόπης αποτελεί σημείο αναφοράς για το νομό και τη βόρεια Ελλάδα. Η Ελατιά ή Καράντερε είναι βουνό της Μακεδονίας με μέγιστο υψόμετρο 1.826 μέτρα (κορυφή Τσάκαλος).

Βρίσκεται στο νομό Δράμας και αποτελεί τμήμα της οροσειράς της Κεντρικής Ροδόπης. Εκτός από τον Τσάκαλο (υψόμ. 1826μ.), άλλες κορυφές είναι: οι Οξιές (υψόμ. 1811μ.), η Ελατιά (υψόμ. 1647μ.), η Μπουζάλα (υψόμ. 1631μ.), η Πυραμίδα Κούτρα (υψόμ. 1628μ.), το Ζερβό (υψόμ. 1578μ.), τα Καλύβια Γραβάνη (υψόμ. 1556μ.) κ.α.

 Στην Ελατιά, υπάρχει το Δασικό Χωριό Ελατιάς, κοντά στην κορυφή Πυραμίδα Κούτρα, στη θέση του παλιότερου σελιγκάτου Σαρακατσαναίων με την ονομασία Καλύβια Κούτρα. Εκεί, κάθε χρόνο στις 20 Ιουλίου (του Προφήτη Ηλία) πραγματοποιείται αντάμωμα Σαρακατσαναίων. Το Δασικό χωριό βρίσκεται στο κέντρο του Δάσους της Ελατιάς. Το δάσος της Ελατιάς είναι το μεγαλύτερο στην Ελλάδα σε έκταση (700 τετραγωνικά χιλιόμετρα), και αποτελείται από ερυθρελάτη, πεύκα, κέδρους, οξιές, σημύδες, λεύκες, σφενδάμια, δρύες, αγριοτριανταφυλλιές κ.α. Στο δυτικό τμήμα του βουνού, στη θέση Μαγούλα, υπάρχει το δάσος Σημύδας, το μοναδικό του είδους του στην Ελλάδα.

Στο δάσος της Ελατιάς και κυρίως στο Παρθένο δάσος, συναντάμε κωνοφόρα μοναδικά στο είδος τους, ύψους έως και 60 μέτρων ηλικίας 300 ετών καθώς και ποικιλία πανίδας από λαγούς μέχρι και καφέ αρκούδα. Το 1980 κηρύχθηκε διατηρητέο μνημείο και θεωρείται Ευρωπαϊκός Δρυμός. Η περιοχή προσφέρεται για πεζοπορικές διαδρομές σε πυκνό δάσος με ποικιλία βλάστησης από δρυς, καστανιές, φουντουκιές και οξιές.

Παρθένο Δάσος Φρακτού

Το Παρθένο Δάσος είναι το μοναδικό της χώρα και θεωρείται το σπουδαιότερο στο είδος του στην Ευρώπη. Καταγράφηκε ως παρθένο (έκταση 11.000 στρέμ.) το 1979 και αμέσως το 1980 κηρύχθηκε διατηρητέο μνημείο της φύσης, λόγω της μεγάλης φυτογεωγραφικής, οικολογικής και ιστορικής του αξίας. Βρίσκεται στο βορειοανατολικό άκρο του νομού Δράμας, κάτω από την ψηλότερη κορυφή της Κεντρικής Ροδόπης στα 1.953 μ.

Από τότε μέχρι σήμερα βρίσκεται σε καθεστώς απόλυτης προστασίας, αφού δεν επιτρέπεται καμιά ανθρώπινη δραστηριότητα παρά μόνο η επιστημονική έρευνα. Είναι παρθένο, γιατί η εξέλιξή του ακολούθησε τους κανόνες της φύσης και δε διαταράχθηκε από τον άνθρωπο εδώ και τουλάχιστον 500 χρόνια. Βέβαια με την λέξη παρθένο δεν εννοούμε ότι δεν υπήρξε καμία ανθρώπινη παρουσία και δραστηριότητα, αλλά ότι οι μέχρι τώρα ήπιες ανθρώπινες επιδράσεις δεν επηρέασαν το χαρακτήρα του αδιατάρακτου δασικού οικοσυστήματος. Η μορφή του παρθένου διαφέρει από τα κοινά δάση, επειδή σε αυτό συνυπάρχουν διάφορα είδη πλατύφυλλων και κωνοφόρων από μικρές ηλικίες και ύψη μέχρι και γηρασμένα ή ξερά δένδρα μεγάλου ύψους.

Η ορατότητα είναι μικρή εξαιτίας της πυκνής βλάστησης, ενώ είναι αδιάβατο λόγω και των κατακείμενων δένδρων. Στο παρθένο η πιθανότητα συνάντησης με κάποιο άγριο ζώο είναι μεγάλη, γιατί αυτά βρίσκονται σε μεγάλους πληθυσμούς και δε φοβούνται την παρουσία μας, αφού δεν έχουν συνηθίσει σε ανθρώπινες οχλήσεις.Περιφερειακά του παρθένου υπάρχει μια ευρύτερη προστατευτική ζώνη που μαζί με αυτό ονομάζεται δάσος Φρακτού. Στην περιφερειακή ζώνη το δάσος προσομοιάζει με τα δάση της Κεντρικής Ροδόπης και βρίσκεται σε καθεστώς μερικής προστασίας, καθώς απαγορεύονται η βοσκή και η θήρα, ενώ επιτρέπονται η ξυλοπαραγωγή και η δασική αναψυχή. Λειτουργικό κέντρο του δάσους είναι το δασικό εργοτάξιο Φρακτού που βρίσκεται 8,5 χλμ. πριν από το παρθένο.

Η περιοχή “Βιλαώρα”, νοτιοανατολικά του εργοταξίου και σε κοντινές αποστάσεις 3-7 χλμ, προσφέρεται για πεζοπορία μέσα σε συστάδες οξιάς, δασικής πεύκης και δρυός. Διάσπαρτες στο χώρο μπορεί να συναντήσετε αγριοτριανταφυλλιές, σορβιές, σημύδες. Στην περιοχή υπάρχει πυκνό δίκτυο δασικών δρόμων. Η θέα από την κορυφογραμμή της περιοχής δικαιολογεί την ονομασία “Βιλαώρα”, καθώς με καθαρή ατμόσφαιρα παρατηρούνται ατέλειωτες αλλεπάλληλες κορυφογραμμές. Νότια και χαμηλότερα του Παρθένου Δάσους, κάτω από τους βραχώδεις σχηματισμούς, με βλάστηση κυρίως πλατύφυλλων, από τα οποία πολλά είναι καρποφόρα, βρίσκεται το Αχλαδοχώρι.

Στην περιοχή υπάρχουν ακόμα ερείπια παλιών οικισμών. Από εδώ το “Αχλαδόρεμα” σχηματίζει την κεντρική του κοίτη, αφού συλλέξει τα νερά του Παρθένου Δάσους από τις υδρορροές και τους πέντε καταρράκτες. Οι τρεις είναι συνεχούς ροής και μπορείτε να τους προσεγγίσετε ακολουθώντας τα υπάρχοντα μονοπάτια.

Φαλακρό Όρος

Το Φαλακρό είναι ένα μοναδικό σε ομορφιά και βιοποικιλότητα βουνό που χαρακτηρίζεται από μεγάλες αλπικές εκτάσεις, απότομους γκρεμούς και πυκνά δάση, ορίζοντας το τοπίο και την άγρια φύση στα ανατολικά της Μακεδονίας. Με υψόμετρο 2.232 μέτρα το Φαλακρό δεσπόζει με τον όγκο του στο βόρειο τμήμα του Ν. Δράμας. Είναι ένα από τα πιο όμορφα βουνά της Ελληνικής φύσης, γιατί παρά την ονομασία του, που οφείλεται στην χαρακτηριστική κορυφή του, μόνον γυμνό δεν είναι.

Στα χαμηλότερα υψόμετρα κυριαρχούν πυκνά δάση δρυός, οξιάς και κωνοφόρων. Πάνω από τα δέντρα, στην αλπική Ζώνη, μένει έκπληκτος ο επισκέπτης από τη μεγάλη ποικιλία των αγριολούλουδων. Kανείς δεν μένει απογοητευμένος από μια επίσκεψη στο Φαλακρό. Ο απλός πεζοπόρος θα ανακαλύψει φιλικές πλαγιές και ήπια μονοπάτια, όπως το περίφημο Ε6, που θα τον κάνουν να νιώσει τη χαρά της επιστροφής στη φύση. Οι αναρριχητές και οι άνθρωποι της περιπέτειας, θα νιώσουν την έντονη πρόκληση, να δοκιμάσουν την αντοχή και τις ικανότητές τους στις πανύψηλες και απόκρημνες ορθοπλαγιές. Στις υπώρειες του Φαλακρού βρίσκονται τα γραφικά χωριά Βώλακας, Πύργοι και Γρανίτης με την ιδιαίτερη πολιτιστική τους ταυτότητα, το παραδοσιακό περιβάλλον και την θαυμάσια τοπική κουζίνα. 

Το Φαλακρό παραμένει πάντα φιλικό και προσιτό στον επισκέπτη, αφού κάθε εποχή του χρόνου, το αυτοκίνητο μπορεί να φτάσει, μετά από μια εξαίσια διαδρομή, μέχρι τα 1750 μέτρα. Εκεί, προφυλαγμένο στην αγκαλιά των υψηλών κορυφών του, βρίσκεται ένα πολύ καλό οργανωμένο χιονοδρομικό κέντρο, που κάθε χρόνο “ζωντανεύει” τουλάχιστον για πέντε μήνες. Χιλιάδες είναι οι φίλοι του σκι που έρχονται να απολαύσουν το φημισμένο για την ποιότητά του χιόνι, που διαρκεί από τα τέλη Νοεμβρίου ως τον Απρίλιο.

Κάθε εποχή του χρόνου το Φαλακρό παρουσιάζει και μια διαφορετική συναρπαστική εικόνα. Χιλιάδες αγριολούλουδα στολίζουν τις πλαγιές του την άνοιξη, ενώ το φθινόπωρο τα φυλλώματα των δέντρων αιχμαλωτίζουν τα πιο ζεστό χρώματα της φύσης. Καθώς μπαίνει ο χειμώνας κι ολοκληρώνεται ο κύκλος της φύσης, μια απέραντη λευκή σιωπή καλύπτει κορυφές, πλαγιές, δέντρα και μονοπάτια. Όπως κι αν παρουσιάζεται μπροστά στα μάτια μας το Φαλακρό, είναι το επιβλητικό σύμβολο του νομού Δράμας, αυτού του τόπου της χώρας μας, που η Φύση πάντα βρίσκεται στις καλύτερες στιγμές της.

ΠΗΓΕΣ:https://visit-drama.com/place/oroseira-rodopis/,https://www.pathsofgreece.gr/portfolio-items/petrina-gefyria-dramas/,https://elliniko-panorama.gr/partheno-dasos-fraktou-sto-paranesti-dramas/,youtube.com

Πωγώνι Ιωαννίνων μοναδική φυσική ομορφιά με τη λίμνη Ζαραβίνα

Πρόκειται για μια περιοχή που αποτελεί “ακριτικό” σταθμό και παινεύεται όχι μόνο για την γραφικότητα και την ομορφιά της αλλά και για τη βαθύτερη λίμνη της Ελλάδας. Βρίσκεται στα Ιωάννινα και μπορεί να μην έχει την αίγλη των Ζαγοροχωρίων, όμως το Πωγώνι παραμένει ανόθευτο στον χρόνο και πραγματικά όμορφο. 

Για την ακρίβεια το Πωγώνι είναι μια ιστορική περιοχή της Ηπείρου με 38 συνολικά χωριά, 8 από τα οποία βρίσκονται στην Αλβανία στον νομό Αργυροκάστρου.

Αν και η γεωγραφική γειτνίαση του Πωγωνίου με το κοντινό Ζαγόρι της Ηπείρου είναι πασιφανής, στο Πωγώνι δεν θα βρείτε τις τουριστικές ανέσεις και τις υποδομές που υπάρχουν στα πανέμορφα Ζαγοροχώρια αλλά προφανώς αν πάτε, δεν θα είναι αυτά οι προτεραιότητα σας.

Ιδιαίτερο φυσικό κάλλος

Το Πωγώνι αποδεικνύεται η χαρά του ανήσυχου ταξιδευτή που έχει στο αίμα του το μικρόβιο της περιπλάνησης και θέλει να ξεφύγει από τα τετριμμένα, να γνωρίσει αυθεντικούς ανθρώπους και τόπους τους οποίους δεν αλλοίωσε ο τουρισμός, να περπατήσει σε μοναχικά μονοπάτια, να εξερευνήσει ξεχασμένα μοναστήρια, να περιηγηθεί στα καλντερίμια έρημων, ιστορικών χωριών που κάποτε έσφυζαν από ζωή.

Σε κάθε γωνιά, υπάρχουν δείγματα μιας ζωντανής και όμορφης φύσης, όπως είναι συστάδες των δρυών που γεμίζουν με μανιτάρια και σπάνια ή εντυπωσιακά λουλούδια το φθινόπωρο και την άνοιξη. Τέτοιες ομορφιές βρίσκονται πολύ κοντά σε οικισμούς ή σε δρόμους, και περιμένουν τον φυσιολάτρη να τις ανακαλύψει.

Εικονίσματα, ξωκλήσια και μοναστήρια, πολλά από τα οποία έχουν ιδρυθεί κατά τα Βυζαντινά και Μεταβυζαντινά χρόνια, βρίσκονται διάσπαρτα και συμπληρώνουν το ανθρωπογενές τοπίο του αγροτικού χώρου. Τα σπουδαιότερα μοναστήρια είναι η μονή Μακρυαλέξη (1585) στην Κάτω Λάβδανη, η μονή Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου (1614) στην Κάτω Μερόπη, η μονή Άβελ (1770) και η μονή Γενεσίου της Θεοτόκου Γιούρχαν (1736) .

Η βαθύτερη λίμνη της Ελλάδας

Αυτό όμως που είναι σήμα κατατεθέν για την περιοχή είναι ότι εδώ θα συναντήσετε μια από τις βαθύτερες λίμνες της χώρας. Η λίμνη Ζαραβίνα, γνωστή και ως Νεζερός, ανήκει στον νομό Ιωαννίνων και απέχει μόλις 14 χιλιόμετρα από τα ελληνοαλβανικά σύνορα, βρίσκεται σε υψόμετρο 458 μέτρων και έχει μέγιστο βάθος τα 31,5 μέτρα. Η λίμνη αποτελεί καταφύγιο σπάνιων αρπακτικών πουλιών και από τον Αύγουστο του 1983 έχει κηρυχθεί ως τόπος ιδιαίτερου φυσικού κάλλους.

Μάλιστα, λίγα χρόνια μετά την ανακήρυξή της σε τοπίο φυσικού κάλλους, η Ζαραβίνα εντάχθηκε στο ευρωπαϊκό δίκτυο προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος Natura 2000, με υψηλή προτεραιότητα προστασίας.

Φιλοξενεί σπάνια είδη πτηνών, όπως γύπες, ενώ η χλωρίδα της φημίζεται για την ιδιαιτερότητά της και την ομορφιά της. Την άνοιξη αποκτά υπέροχα χρώματα ενώ από το φθινόπωρο και μετά οι εικόνες αλλάζουν και γίνονται πιο απόκοσμες.

ΠΗΓΕΣ:https://epirusforallseasons.gr/perioches/dimoi/pogoniou/, https://www.travelstyle.gr/,youtube.com

Ανθοχώρι Καρδίτσας κρυμμένο σε ελατόφυτη πλαγιά των Αγράφων

Το Ανθοχώρι είναι ένα γραφικό χωριό της Καρδίτσας σε υψόμετρο 700 μ. που περιβάλλεται από πανέμορφη φύση. Απέχει 12 χλμ από το Μουζάκι και 40 χλμ. από την Καρδίτσα. Έχει 215 κατοίκους (απογραφή 2011) που ασχολούνται με τη γεωργία, την κτηνοτροφία και τις οικοδομικές εργασίες.

Η παλιά ονομασία του χωριού ήταν «Φλώρισε» και προέρχεται, σύμφωνα με την παράδοση, από τη λατινική λέξη flores που σημαίνει άνθος. Η σημερινή θέση του χωριού δεν συμπίπτει με την αρχική που ήταν στην τοποθεσία «Παληοχώρι». Η μετακίνηση του χωριού πιθανολογείται ότι οφείλεται σε κάποια θανατηφόρα επιδημία.

Το Ανθοχώρι προσφέρεται για όμορφες πεζοπορικές διαδρομές, μέσα από μονοπάτια που διασχίζουν δάση ελάτης. Από τις κορυφές «Μπόλτσιανη», «Ζευγαρολίβαδο», «Προφήτης Ηλίας» και «Δερματάς» ξετυλίγεται μια εκπληκτική θέα προς τον Θεσσαλικό κάμπο και τη Λίμνη Πλαστήρα. Ο ποταμός «Ανθοχωρίτης» με τα άφθονα νερά και τους πανέμορφους καταρράκτες διασχίζει το ελατοδάσος. Πολύ όμορφη είναι η τοποθεσία «εννέα βρύσες» που βρίσκονται σε υψόμετρο 1.500 μέτρων και κάθε καλοκαίρι είναι το σημείο ανταμώματος για τους Ανθοχωρίτες.

Το τοξωτό γεφύρι «Καμάρα» στο ρέμα της «Κορομηλιάς» αποτελεί ένα ζωντανό μνημείο για τις δραστηριότητες των κατοίκων της περιοχής. Χτίστηκε γύρω στο 1770, έχει ύψος 10 μέτρα και μήκος περίπου 50 μέτρα. Οι πέτρες του είναι από ψαμμίτη, ένα ακατέργαστο πέτρωμα που υπάρχει σε αφθονία στην περιοχή.

Στον δρόμο προς τη λίμνη Πλαστήρα και στην έξοδο του χωριού βρίσκεται ένας υπέροχος ανακαινισμένος παλιός νερόμυλος μέσα σε ένα μαγευτικό φυσικό τοπίο.

Το χωριό, εκτός από το ξεχωριστό φυσικό του περιβάλλον, έχει αξιόλογα θρησκευτικά μνημεία, όπως ο ναός του Αγίου Γεωργίου που χτίστηκε το 1623 και η εκκλησία της Αγίας Παρασκευής που κτίστηκε το 1887.

Την παραμονή της γιορτής του Προφήτη Ηλία γίνεται στο Ανθοχώρι παραδοσιακό γλέντι και ανήμερα λειτουργία στο ομώνυμο εξωκλήσι. Μεγάλο πανηγύρι γίνεται και στις 26 Ιουλίου στη γιορτή της Αγίας Παρασκευής.

ΠΗΓΕΣ:petrinagefiria.com, naturedrone.gr, ellinismos.gr, passenger.gr,

youtube.cpm

Χρυσοβίτσι Αρκαδίας το ελατοσκέπαστο χωριό στην Πελοπόννησο.

 

Σε μια ελατοσκέπαστη πλαγιά, στην Αρκαδία μοιάζει σαν να έχει ακουμπήσει για να ξεκουραστεί ένα χωριό διαφορετικό από τα άλλα. Ένα από τα πιο ορεινά χωριά της Πελοποννήσου που είναι κυριολεκτικά φωλιασμένο μέσα σε ένα ελατοδάσος. Όλα αυτά, λοιπόν, βρίσκονται σε ένα χωριό το οποίο αποκαλείται Χρυσοβίτσι.

Το ελατοσκέπαστο ελληνικό χωριό που σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό


Το Χρυσοβίτσι, αυτό το ορεινό χωριό του Νομού Αρκαδίας είναι χτισμένο σε υψόμετρο 1.073 μέτρων σε αυτή την πανέμορφη ελατοσκέπαστη πλαγιά του Μαινάλου. Αποτελεί έναν από τους πιο ορεινούς οικισμούς της Πελοποννήσου και είναι ένας ιδανικός προορισμός για να ξεκινήσεις τις πρώτες αποδράσεις του φθινοπώρου αλλά και να προγραμματίσεις αυτές του χειμώνα. Πρόκειται για έναν ανακηρυγμένο παραδοσιακό οικισμό δυτικά της Τρίπολης και περίπου 20 χιλιόμετρα μακριά από αυτήν.

Όπου κι αν γυρίσεις το μάτι σου στο χωριό Χρυσοβίτσι, θα αντικρίσεις καταπράσινα τοπία και τη φύση να οργιάζει. Κάτι που συναντάς μεν σε πολλά μέρη της χώρας αλλά όχι με τη μορφή που είναι εκεί. Ίσως είναι το γεγονός ότι το χωριό αυτό είναι σαν να έχει για σκεπή τα έλατα. Ο οικισμός γίνεται ένα με τα δέντρα και το υπόλοιπο περιβάλλον, δηλαδή την πανίδα που ζει εκεί.

Το Χρυσοβίτσι, ένα από τα ξεχωριστά χωριά της Πελοποννήσου και η ιστορία του

Εκτός από όμορφο, το Χρυσοβίτσι είναι και ένα από τα πλέον ιστορικά χωριά όχι μόνο της Αρκαδίας αλλά ολόκληρης της Πελοποννήσου. Η ιστορία του, μάλιστα, είναι αιώνων καθώς θεωρείται ότι υπάρχει ως οργανωμένος οικισμός από τον 15ο αιώνα. Ιστορικά ευρήματα έδειξαν ότι το αποκαλούσαν επίσης Ξοβίτζι ή Ξωβίτσι ενώ κατά τη διάρκεια της ελληνικής επανάστασης αποτέλεσε σημαντικό κέντρο δράσης και αντίστασης των επαναστατών του 1821.

Εξάλλου πολλοί αγωνιστές της Επανάστασης είχαν σαν γενέτειρά τους το Χρυσοβίτσι. Ένας από αυτούς ήταν ο ξακουστός Κουντάνης, ξάδερφος του Κολοκοτρώνη. Αν βρεθείς στο χωριό Χρυσοβίτσι, μην χάσεις την ευκαιρία να επισκεφθείς το Μουσείο Δασικής Ιστορίας Μαινάλου. Πρόκειται για το κτήριο που κάποτε λειτουργούσε σαν εργοστάσιο επεξεργασίας ξυλείας.



Στην κρίσιμη καμπή της εθνεγερσίας λοιπόν, όταν όλα έμοιαζαν χαμένα, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης προσέφυγε στην Παναγία, ζητώντας βοήθεια. Η Παναγιά τον άκουσε. Και η φλόγα της επανάστασης ξαναφούντωσε στις ψυχές των ελλήνων. Δείτε πώς περιγράφει ο ίδιος τα απομνημονεύματά του το θαύμα που βίωσε. Με την ταπεινότητα ενός πραγματικού ήρωα, με την ορθολογική προσέγγιση ενός πραγματικού μαχητή:

«Έκατσα που εσκαπέτισαν με τα μπαϊράκια τους απεκατέβηκα κάτω. Ήταν μιά εκκλησία εις τον δρόμον, η Παναγία στο Χρυσοβίτσι, και το καθησιό μου ήτο όπου έκλαιγα την Ελλάς…Σίμωσα, έδεσα το άλογό μου σ’ ένα δένδρο, μπήκα μέσα και γονάτισα. Παναγία μου είπα από τα βάθη της καρδιάς μου και τα μάτια μου δάκρυσαν. Παναγία μου βοήθησε και τούτη τη φορά τους Έλληνες να ψυχωθούν.

Έκανα το Σταυρό μου, ασπάσθηκα την εικόνα της, βγήκα από το εκκλησάκι, πήδηξα στο… άλογό μου και έφυγα. Σε λίγο μπροστά μου ξεπετάγονταν οχτώ αρματωμένοι, ο εξάδελφός μου ο Αντώνης Κολοκοτρώνης και επτά ανήψια του. – Κανείς δεν είναι στην Πιάνα, μου είπε ο Αντώνης. Ούτε στην Αλωνίσταινα. Είναι φευγάτοι. -Ας μη είναι κανείς αποκρίθηκα. Ο τόπος σε λίγο θα γιομίση παλικάρια… Ο Θεός υπέγραψε την λευτεριά της Ελλάδος και δεν θα πάρει πίσω την υπογραφή του»

21 χιλιόμετρα από την Τρίπολη ανηφορίζοντας το Μαίναλο και σε υψόμετρο 1070 μέτρα συναντάμε το ιστορικό χωριό Χρυσοβίτσι. Ένα χωριό μέσα στο βουνό με τα έλατα. Για το λόγο αυτό υπήρξε μεγάλο υλοτομικό κέντρο τον περασμένο αιώνα. Η ιστορία μας ξεκινάει το 1939 όπου στο χωριό κατασκευάζεται ένα μεγάλο εργοστάσιο ξυλείας, το πρώτο κρατικό εργοστάσιο επεξεργασίας ξύλου, που συνέχισε την λειτουργία του έως το 1972 όπου και κλείνει οριστικά. Από το 2010 στον ιστορικό αυτό χώρο δημιουργείται το Μουσείο Δασικής Ιστορίας Μαινάλου είναι μουσείο αφιερωμένο στην ιστορία της βιομηχανικής επανάστασης στον αρκαδικό χώρο και στη σημασία του Μαινάλου στην ιστορία του τόπου, ως κρησφύγετο και ορμητήριο των Αρκάδων της επανάστασης του ‘21 αλλά και την παροχή πρώτων υλών στην επιβίωση των κατοίκων και όχι μόνο.

Στο μουσείο λειτουργούν εκθέσεις εργαλείων και πρακτικών υλοτόμησης και επεξεργασίας του ξύλου. Αναβιώνει έτσι μια ολόκληρη σελίδα της Αρκαδίας. Γίνονται επίσης περιβαλλοντολογικά σεμινάρια ευαισθητοποίησης του κοινού στο ζήτημα της προστασίας του δάσους και της ορθολογικής χρήσης των πρώτων υλών.

Το μουσείο αξιοποιώντας τον μηχανολογικό εξοπλισμό του εγκαταλελειμμένου εργοστασίου που συντηρήθηκε και αποκαταστάθηκε γι’ αυτό το σκοπό, ξαναζωντανεύει και εξηγεί για χάρη των επισκεπτών τη λειτουργία του παλαιού εργοστασίου. Επίσης παρουσιάζεται όλο το φάσμα των δραστηριοτήτων που σχετίζονται με τη λήψη, επεξεργασία και αξιοποίηση της ξυλείας από τον άνθρωπο κατά την εποχή λειτουργίας του πριστηρίου. Παράλληλα παρουσιάζεται η χλωρίδα και πανίδα του Μαινάλου, ο κύκλος ζωής του δάσους και προβάλλεται η οικολογική σημασία του δάσους, ενώ αναδεικνύεται ο ρόλος της επιστήμης της δασολογίας στην αειφορική διαχείριση του δασικού πλούτου.

Αξίζει να πούμε πως ήταν το πρώτο εργοστάσιο που έγινε το 1939 στο Χρυσοβίτσι της ορεινής Αρκαδίας. Την ίδια χρονιά λειτούργησαν κι άλλα τέτοια εργοστάσια, στην Αρτεμισία του Ταϋγέτου, στα Φουρνά της Ευρυτανίας, στο Περτούλι Τρικάλων και στα ορεινά του νομού Σερρών, τα οποία δημιουργήθηκαν στο πλαίσιο της προσπάθειας για την προστασία και την αξιοποίηση του δημόσιου δασικού πλούτου.

Το εργοστάσιο, στο Χρυσοβίτσι Μαινάλου, με την ατμομηχανή που είχε για να δίνει κίνηση στα μηχανήματά του, παράλληλα με το σκοπό που δημιουργήθηκε έδινε ηλεκτρικό ρεύμα στο χωριό. Το Χρυσοβίτσι ήταν το μοναδικό χωριό της Πελοποννήσου που είχε ρεύμα από το 1940. Στα υπόλοιπα χωριά της περιφέρειας το ηλεκτρικό ρεύμα έφτασε τουλάχιστον 25 χρόνια αργότερα.

ΠΗΓΕΣ:https://www.gargalianoionline.gr/,https://www.arcadiaportal.gr/,https://wetravel.gr/, https://www.olympia.gr/, youtube.com,

Μπαλκόνι του Αιγαίου η Κύμη με τα άγνωστα μονοπάτια .

               

Στην Κύμη, στο μπαλκόνι του Αιγαίου! Βουτιά κυριολεκτικά και μεταφορικά! Στα άγνωστα μονοπάτια της και στο απέραντο Αιγαίο! Στο χωριό των καπεταναίων, με τα γραφικά σπίτια και σοκάκια, φημισμένη για τα ιδιαίτερα παραδοσιακά μπαλκόνια της. Με τη σχολή εμποροπλοιάρχων (εξ αυτού και η παράδοση των καπεταναίων), τον αείμνηστο Γιώργο Παπανικολάου, ( γνωστός από το ομώνυμο τεστ πρόωρης διάγνωσης του καρκίνου του τραχήλου της μήτρας), τον παραδοσιακό μπακλαβά και τα αμυγδαλωτά της, τα παραδοσιακά χειροτεχνήματα απο κουκούλια. Με την υπέροχη πλατεία της, το λαογραφικό της μουσείο και το λιμάνι της. Εμείς θα περπατήσουμε κάποια από τα όμορφα μονοπάτια της, (μέσα σε πυκνή βλάστηση και με απίστευτη περιμετρική θέαση) μια διαδρομή με πολλές εναλλαγές και θα βουτήξουμε στο γαλάζιο του Αιγαίου!

Βρισκόμαστε στα περίχωρα της Κύμης! Θα ξεκινήσουμε την πεζοπορία μας, σε αγροτικό δρόμο ενός χιλιομέτρου και καθώς θα αφήνουμε τον οικισμό και θα μπαίνουμε προς το δασωμένο περιβάλλον, η έντονη βλάστηση θα αρχίσει να μας εντυπωσιάζει. Δεν προϊδεάζει τίποτα για αυτό που θα ακολουθήσει.

Πρώτο σημείο θέασης ο καταρράκτης με τις γούρνες ή αλλιώς γούβες όπως συνηθίζεται να τις λένε εδώ! Θα περάσουμε ανάμεσα από φτέρες και ψηλά πλατάνια, ενώ το υγρό στοιχείο ξεκινά να κάνει την εμφάνισή σου έντονη.

   

Αφήνουμε αυτό το ιδιαίτερο τοπίο και συνεχίζουμε ανηφορικά σε ένα πολύ παιχνιδιάρικο μονοπάτι, με γεφυράκια και σκαλίτσες σε κάποια σημεία. «Το μονοπάτι της ζούγκλας» έτσι το βάφτισα εγώ, αφού είναι τόσο πυκνή η βλάστηση που νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε κάποιο τροπικό μέρος. Όσο για τους ήχους που ακούς είναι το κάτι άλλο. Πάρα πολλά πτηνά δίνουν χορωδία και το νερό κελαρύζει δίπλα στα πατήματά μας. Σκαλάκια χωμάτινα που και που και οπωσδήποτε μπατόν όταν αλλάζει το υψόμετρο, θα βοηθήσουν ώστε μετά από 1.5 χιλιόμετρο να φτάσουμε σε πλάτωμα, με βρύσες και παγκάκια και ένα μεγάλο πλάτανο για ξεκούραση από αυτή την μικρή αλλά όμορφη ανάβαση.

Αφού ξεδιψάσουμε στην πηγή που θα συναντήσουμε, θα συνεχίσουμε ελαφρώς ανηφορικά σε ανοιχτό και άγριο τοπίο, όπου αγναντεύουμε τα Κοτύλαια όρη αριστερά μας. Μπροστά μας θα εμφανιστεί σιγά σιγά ο εντυπωσιακός όγκος από το Ορτάρι, όπου πρόκειται για την υψηλότερη ορθοπλαγιά στην Ευρώπη που ξεκινάει από θάλασσα. η χαράδρα εντυπωσιακή όσο και η περιμετρική θέαση. Στα δεξιά της διαδρομής μας, αγναντεύουμε το Αιγαίο Πέλαγος και κάποια από το σπίτια της Κύμης.

Η διαδρομή μας στο τελευταίο κομμάτι θα μας οδηγήσει στο κάστρο της Κύμης, το οποίο προσφέρει πανοραμική θέα! Πρόκειται για Βυζαντινό κάστρο που είναι άγνωστο πότε ακριβώς κτίστηκε. Τον 13ο αιώνα έγιναν κάποιες τροποποιήσεις και ενισχύσεις της οχύρωσης.Βρίσκεται σε απόκρημνο βράχο βόρεια της Κύμης στην Εύβοια, πάνω από το χωριό Χηλή και τη Μονή Σωτήρος. Όταν ο καιρός είναι καθαρός, βλέπουμε την Σκόπελο και την Αλλόνησο ενώ πιο κοντά μας βρίσκεται η πρασούδα, η Σκυροπούλα και η Σκύρος.

Όσες φορές επισκέφτηκα το κάστρο πρωί για να δω την ανατολή, στο μυαλό μου έρχεται το τραγούδι « είναι όμορφα σου λέω, όταν χαράζει στο Αιγαίο». Σκέτη μαγεία!

Λόγω της περίοπτης θέσης του, χρησίμευε και σαν φρυκτωρία, για την μετάδοση σημάτων με φωτιές προς τη Σκύρο, τις Σποράδες, το Άγιο Όρος, αλλά και προς το Αυλωνάρι, στο εσωτερικό της Εύβοιας.

Ακριβώς κάτω από τα τείχη του κάστρου, στέκει το όμορφο εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου να ατενίζει το ιερό του το απέραντο γαλάζιο, αφού από εκεί είναι και η ανατολή. Θα βγάλουμε τις φωτογραφίες μας με φόντο αυτή τη μαγευτική θέα και κατηφορίζοντας θα συναντήσουμε ακόμη ένα ξωκκλήσι στο δρόμο μας, των αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης.

Κάποια στιγμή θα πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής γεμάτοι με πανέμορφες εικόνες από την περιοχή, που δεν θα πιστεύετε ότι η Κύμη κρύβει τέτοιες ομορφιές.

Είμαι ιδιαίτερα χαρούμενη που θα σας ξαναπάμε στον τόπο καταγωγής μου.

Ειρήνη Μπαμπαλή

Σας περιμένουμε!

       

ΠΗΓΕΣ:https://ireneshealthylife.com/sto-mpalkoni-toy-aigaioy-kai-ta-agnosta-monopatia-toy/

Κερύνεια - Η Ευρωπαϊκή πόλη υπό κατοχή (βΙντεο)-Ο δρόμος προς την Κερύνεια (ποίημα )

 

Ο δρόμος προς την Κερύνεια – του Κώστα Π. Μιχαηλίδη

19/07/2014

Ο δρόμος πάει λοιπόν προς την Κερύνεια.

Λίγο πιο πέρα βλέπεις τα βουνά

Μια υποψία η θάλασσα.

‒Τα βουνά δεν είναι από σάρκα,

μου είπες.

Μένουν απλώς εκεί που ήταν πάντα.

Τους πεθαμένους ποιος τους λογαριάζει;

Πάνω σε μια πλαγιά,

στην κορυφή του αγίου Ιλαρίωνα

ή στο ακρογιάλι;

Δεν φτάνει ένα καμπαναριό

ούτε το δέντρο στην πλατεία του Μπέλλα-Παΐς

να τους λυτρώσει.

Ο χαμός περισσεύει

μέσα στους δρόμους

εκεί που χτες ακόμα

οι άνθρωποι έπαιζαν το ανύποπτο παιγνίδι τους.

Πόσα χρόνια στέκει αυτό το κάστρο;

Ανεβαίνεις απάνω του

όπως πριν οκτώ αιώνες.

Η πέτρα βαριά, η καταπακτή

γυρίζει όπως ο μύλος στο βυθό της γης.

Φωνή χαμένη που έρχεται και ξανάρχεται.

Στην Κερύνεια

που έγινε όνειρο

πόσο μας πνίγει τούτος ο καιρός

ασήκωτος ο καιρός που την πατά.

Προς τα πού;

Μάταια κοιτάζεις τα βουνά.

Αυτόν τον δρόμο τον έχουν κλείσει.

Κτυπούν ακόμα τον βράχο,

δένουν το βουνό όπως τότε

που οι κόρες του Ωκεανού θρηνούσαν

κάτω απ’ τον ίσκιο του.

Οι ελιές όμως

που ρίζωσαν μαζί με τον κύκλο του ήλιου

ξέρουν να περιμένουν.

Πέρασαν μέσ’ από την τραγωδία του ονείρου

που γίνεται χώμα, κρασί, λεμονανθός

που γίνεται ποτήρι πάνω σ’ ένα τραπέζι

ενώ οι άνθρωποι γύρω κάθονται να ξεδιψάσουν

στο φτωχό σπίτι του ψαρά

που διάφανο άπλωσε για να χωρέσει ένα καράβι

βουλιαγμένο πριν τρεις χιλιάδες χρόνια στον βυθό.

Δεν τον αφήνεις αυτόν τον δρόμο

τον φραγμένο με συρματοπλέγματα.

Βουλιάζει κι αυτός μέσα σου όπως το καράβι

σε πληγώνει μαζί με το σίδερο που τον φράζει

σε διαπερνά όπως τα χώματα το φως.

Τους πεθαμένους δεν μπορείς να τους ξεχάσεις.

Θα σε κυνηγήσουν οι Ερινύες

σ’ αυτό τον δρόμο που πάει προς την Κερύνεια.

ΠΗΓΗ: https://frear.gr/,https://hellas2day.gr/,https://pixabay.com/el/

Η ομορφιά της Κερύνειας είναι απαράμιλλη. Όσοι την έζησαν τη θυμούνται ελεύθερη ν’ ακμάζει. Εμείς, οι νεότεροι, έχουμε ακούσει ιστορίες και την έχουμε πάντα στον νου μας πάνω στα σχολικά μας τετράδια. Την έχουμε τραγουδήσει και έχουμε απαγγείλει πολλές φορές τους στίχους λυπητερών ποιημάτων, όπως το “Είναι δύσκολο να πιστέψω πως μας τους έφερε η θάλασσα της Κερύνειας”.

Περνώντας στην άλλη πλευρά του Πενταδακτύλου, αντικρίζεις μια Κερύνεια η οποία αλλάζει και δεν θυμίζει σε τίποτα τις ιστορίες που είχες ακούσει, παρά μόνο από κάποια σημάδια του παρελθόντος, αφημένα στο έλεος του χρόνου.

Οι Τούρκοι κατακτητές κλειδώνουν διαρκώς τετελεσμένα, τα οποία δημιουργούν μια πολιτεία αλλιώτικη απ’ αυτή των προγόνων μας. Το διαπιστώσαμε κατά την περιήγησή μας στην περιοχή.

Σε πλήρη εξέλιξη βρίσκονται οι εργασίες ανάπλασης στο λιμανάκι της πόλης, με σκοπό την προσέλκυση περισσότερων τουριστών. Την ίδια ώρα, όλη η περιοχή από την Κερύνεια μέχρι τον Καραβά κι έπειτα την Λάπηθο, συνεχώς αναπτύσσεται. Σύγχρονες κατοικίες, πανεπιστήμια, μαγαζιά και διεθνείς επωνυμίες συνθέτουν το σκηνικό.

ΠΗΓΗ: https://reporter.com.cy/, youtube.com,https://city.sigmalive.com