Κεφαλονιά: Η ανάβαση στο όρος Αίνος από τις κορυφαίες διαδρομές στην Ελλάδα

ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΤΡΙΤΑΡΗ


Σε ένα ελληνικό νησί δεν πηγαίνεις για τα βουνά του. Ομως η Κεφαλονιά δεν είναι ένα νησί σαν όλα τα άλλα. Και το βουνό της, ο Αίνος, είναι ένας χώρος υψηλής γεωλογικής και αισθητικής δραματουργίας που όμοιά της δεν υπάρχει στην Ελλάδα.



Για τον περισσότερο κόσμο οι διακοπές στην Κεφαλονιά είναι ταυτισμένες με το καθηλωτικό υπερθέαμα του Μύρτου, τα χρωματιστά αραδιασμένα χωριά με την ομοιοκαταληξία εις «-άτα» και εκείνο το ηδύποτο ηχόχρωμα των ανθρώπων της που δεν μπορείς παρά να λατρέψεις. Ομως για εκείνους που θα πάρουν την απόφαση να αφήσουν την καλοκαιρινή ραστώνη του ακτών του Ιονίου και να ανέβουν προς τον Αίνο, η εμπειρία θα είναι καταλυτική. Και είναι σίγουρο ότι θα καταγραφεί ως μία από τις πιο ξεχωριστές σελίδες στις ταξιδιωτικές τους αναμνήσεις.

Ο Αίνος δεν είναι ένα ακόμα βουνό της Ελλάδας. Δεν είναι καν το ψηλότερο, δεν είναι ούτε το πιο άγριο ή εκείνο που προσφέρεται για χιλιοταγκαρισμένες social αναρτήσεις. Εχει όμως ένα ξεχωριστό χάρισμα. Να σε κάνει δικό του από την πρώτη φορά που θα τον επισκεφτείς. Και να θέλεις να επιστρέψεις διαρκώς σε αυτόν, σε όσα σου αποκάλυψε περιδιαβαίνοντας τα έλατα και τα μονοπάτια του. Δεν είναι μόνο αυτή η πρωτόγνωρη αίσθηση της απόδρασης από τον ασφυκτικό κλοιό της θαλασσινής ξαπλώστρας και των 40 κάθιδρων βαθμών, περνώντας μέσα σε λιγότερο από μία ώρα στην επικράτεια της σκιάς και της ζακέτας που επιβάλλει το δροσερό αεράκι των 20 βαθμών Κελσίου στην κορυφή του.

Δεν είναι η φήμη που συνοδεύει το οικοσύστημά του ως κάτι μοναδικό για τη χώρα μας, που του έδωσε και δικαιωματικά τον χαρακτηρισμό του Εθνικού Δρυμού από το 1962 κιόλας (και τον έσωσε, όσο αυτό ήταν δυνατό, από την πλήρη καταστροφή και τις πυρκαγιές). Ούτε είναι οι μακρές ιστορικές αναφορές, οι χαμένες στην αρχαιότητα, για εκείνο το παράξενο νησιώτικο βουνό με τα δάση, το ιερό του Δία με τις θυσίες και τις τελετές λατρεία και τους θρύλους για τον φτερωτό δράκο που έβρισκε εκεί καταφύγιο. Ο Αίνος είναι το δημιούργημα της ταραγμένης γεωλογικής πλοκής μιας λωρίδας γης που εδώ και αιώνες τρέμει και αλλάζει και βρίσκεται μονίμως σε μία «κουνημένη» κατάσταση, όπως ακριβώς και οι «κουρλοί» κάτοικοί της. Η Κεφαλονιά είναι μία πολύπλοκη σύνθεση ελληνικότητας, συνδυασμένη με εκείνη την ιταλική αύρα των Επτανήσων και μια ντόπια ιδιο-τροπία που την κάνει έναν τόπο μιας απλόχερης ευζωίας.

Μέσα σε αυτό το multiplex εικόνων και εντυπώσεων της Κεφαλονιάς, ο Αίνος έρχεται να προστεθεί ως μία αισθητική κορύφωση, μοναδική για ελληνικό νησί. Με ύψος που φθάνει τα 1.628 μέτρα, είναι το δεύτερο ψηλότερο βουνό που υπάρχει εκτός της ηπειρωτικής Ελλάδας. Αυτό που τον κάνει ακόμα πιο ξεχωριστό είναι ότι καλύπτεται στο μεγαλύτερο μέρος του με ένα μοναδικό στη χώρα μας δάσος, το οποίο αποτελείται κατά κύριο λόγο από ένα ενδημικό είδος, την Κεφαλληνιακή Ελάτη. Ενα δέντρο σχεδόν καλλιτεχνικής λεπτότητας, που γίνεται αρκετά ψηλό, φθάνει και τα 35 μέτρα, και το κύριο χαρακτηριστικό του είναι το βαθύ πράσινο χρώμα. Λόγω αυτού του σκούρου χρώματος και την αίσθηση που δίνει από μακριά το βουνό καθώς υψώνεται ακμαίο μέσα στην αχλή του Ιονίου, οι Ενετοί το είχαν ονομάσει Monte Nero, δηλαδή «Μαύρο Βουνό». Και χρησιμοποιούσαν και αυτοί το ξύλο του, όπως και για αιώνες πριν, στην κατασκευή πλοίων ή σε άλλες απαιτητικές χρήσεις όπου ήταν περιζήτητη η αξιοζήλευτη αντοχή του.

Εκτός από το πανέμορφο έλατο, ο Αίνος έχει και μία ιδιαίτερα πλούσια πανίδα, με ζώα που έχουν βρει εκεί καταφύγιο, λόγω και του ευεργετικού νομικού πλαισίου του Εθνικού Δρυμού. Από τις πιο ενδιαφέρουσες συναντήσεις -αν είστε τυχεροί- είναι τα περίφημα άλογα του Αίνου, για την καταγωγή και την προέλευση των οποίων οι γνώμες διίστανται. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι πρόκειται για αρχαία ράτσα λόγω του μικρού τους μεγέθους. Ομως το πιθανότερο είναι να πρόκειται για άλογα που έχουν μεταφερθεί παλαιότερα από απέναντι, πιθανόν από την Ηπειρο, και κατά την Κατοχή αφέθηκαν να ζουν ελεύθερα πλέον στο βουνό. Αν είστε τυχεροί και τα συναντήσετε στη βόλτα σας (συνήθως στην περιοχή γύρω από το μοναστήρι της Ζωοδόχου Πηγής, αλλά όχι μόνο) να θυμάστε ότι τα ελάχιστα που έχουν απομείνει επιβιώνουν σε ελεύθερη κατάσταση και καλό θα ήταν να συνεχίσουν έτσι χωρίς παρεμβολές από τις ανθρώπινες δραστηριότητες.

Η ανάβαση στο βουνό από τις πόλεις και τις παραλίες του νησιού μπορεί να γίνει με αυτοκίνητο εύκολα και γρήγορα. Ή και με τα πόδια, από μονοπάτια που ανηφορίζουν από κάθε πλευρά του. Και οι δύο επιλογές οδηγούν σε μία και μόνη κορύφωση: την καθηλωτική θέα που μπορεί να απολαύσει κανείς από την κορυφή Μέγας Σωρός στα 1.628 μέτρα. Από εκεί ολόκληρη η Κεφαλονιά μοιάζει σαν να περνά μπροστά σας από το παράθυρο αεροπλάνου. Μάλιστα, σε ημέρες με καθαρή ατμόσφαιρα, μπορεί κανείς να δει πεντακάθαρα τη Ζάκυνθο, την Ιθάκη αλλά και τα βουνά της Αιτωλοακαρνανίας και της Πελοποννήσου. Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι η θέα από την κορυφή του Αίνου είναι μία από τις πιο high definition εικόνες που μπορεί να απολαύσει κάποιος σε οποιοδήποτε βουνό της Ελλάδας.

Εχοντας ολοκληρώσει τη βόλτα σας με την ανάβαση στην κορυφή, υπάρχουν πολλές επιλογές για να παρατείνετε την παραμονή σας στο βουνό και να καθυστερήσετε την επιστροφή στη βουή της παραλίας. Οσοι αντέχουν μπορούν να συνεχίσουν πεζή την περιδιάβαση του δάσους, σε πέντε καλά σηματοδοτημένα και σχετικά εύκολα μονοπάτια, ανακαλύπτοντας διαρκώς καλά κρυμμένα μυστικά, όπως κάποιες μικρές σπηλιές ή τα υπολείμματα από το δρακόσπιτο του Αίνου που κρέμεται στην άκρη ενός γκρεμού με θέα που -κυριολεκτικά!- κόβει την ανάσα.

Ιδίως την άνοιξη, όταν η φύση έχει βάλει τα καλά της, με τα σπάνια ενδημικά φυτά του βουνού να βρίσκονται στη δόξα της ανθοφορίας τους και τα νερά να κάνουν αισθητή την παρουσία τους, ο Αίνος μετατρέπεται σε ένα εντατικό σεμινάριο βιοποικιλότητας για τους δραστήριους περιπατητές και φυσιολάτρες. Οσοι απέχουν από αυτού του είδους τις κοπιώδεις ενασχολήσεις μπορούν να απολαύσουν εποχούμενοι σε χαλαρούς ρυθμούς την ασφάλτινη διαδρομή μέσα στο δάσος. Και να κάνουν αρκετές στάσεις ώστε να καταγράψουν σε ψηφιακές κάρτες, αλλά και σε ανάλαφρες ανάσες, ένα τοπίο που θα τους μαγέψει. Είπαμε, ο Αίνος και η ανάβαση σε αυτόν δεν είναι μία ακόμα διαδρομή κάπου σε κάποιο νησί της Ελλάδας. Είναι πολύ περισσότερο μία αναπάντεχη μύηση στο ωραίο και στο υψηλό. «Αίνος ευφραίνει καρδίαν» θα λέγαμε παραφράζοντας το γνωστό ρητό. Και το αισθητικό μεθύσι από μια βόλτα στον Αίνο είναι σίγουρο ότι θα σας συνοδεύει για πάντα.

Tips

• Η διαδρομή προς την κορυφή του βουνού γίνεται εύκολα από οποιοδήποτε αυτοκίνητο, καθώς ο δρόμος είναι πλέον ασφαλτοστρωμένος μέχρι και τις κεραίες.
• Η οδήγηση μέχρι το τέλος του ασφαλτοστρωμένου δρόμου είναι μία από τις πιο απολαυστικές σε ολόκληρη την Ελλάδα. Το πυκνό ελατόδασος με τα πανύψηλα δέντρα είναι μία εικόνα που δεν περιμένει κανείς να συναντήσει σε καλοκαιρινές διακοπές σε νησί.
• Το καλοκαίρι, ιδίως όταν έχει αέρα, ο Εθνικός Δρυμός κλείνει για τον φόβο της πυρκαγιάς. Πριν ξεκινήσετε για την ανάβαση καλό θα ήταν να ενημερωθείτε από την Πυροσβεστική αν είναι ανοιχτός ο δρόμος.
• Ακόμα και το καλοκαίρι φροντίστε να έχετε μαζί σας μία ζακέτα. Η διαφορά θερμοκρασίας θα σας καταπλήξει, ιδίως αν μαζευτούν σύννεφα, κάτι που συμβαίνει συχνά.
• Τον χειμώνα το βουνό είναι ακόμα πιο όμορφο και γεμάτο μυστήριο. Αν και σε περίπτωση χιονόπτωσης χρειάζεται οπωσδήποτε αλυσίδες και πολύ προσοχή.
• Κάνετε μία στάση στο Περιβαλλοντικό Κέντρο Αίνου, λίγο πριν φτάσετε στην κορυφή. Ενα κτίριο ιταλικής αρχιτεκτονικής που χτίστηκε επί Μεταξά και ανακατασκευάστηκε πρόσφατα ώστε να φιλοξενήσει μία μόνιμη έκθεση για το φυσικό κάλλος του Δρυμού. Εκτός από την ενημέρωση για όσα σας περιμένουν στο δάσος, διαθέτει και εξαιρετική θέα προς το Αργοστόλι και ολόκληρη την Κεφαλονιά.
• Το μονοπάτι για την κορυφή είναι καλά σηματοδοτημένο και σχετικά εύκολο για όσους το επιχειρήσουν. Παρκάρετε το αυτοκίνητο στον χώρο στις κεραίες, μπαίνετε στον χωματόδρομο και από εκεί χρειάζεται λίγο περισσότερο από μισή ώρα για να βρεθείτε στην κορυφή. Καλό θα ήταν να έχετε μαζί σας ένα ζευγάρι αθλητικά ή ορειβατικά παπούτσια και όχι τα πέδιλα της παραλίας αν το επιχειρήσετε. Το καλοκαίρι φροντίστε να το κάνετε όσο γίνεται πιο νωρίς.
• Πάρτε μαζί σας φαγητό και νερό για μια -ή και περισσότερες- στάσεις είτε μέσα στο δάσος, είτε ψηλά στην κορυφογραμμή με την ασύλληπτη θέα. Ενα πικ-νικ μέσα στον ελαφρύ αέρα του βουνού, μακριά από την φασαρία των μπιτσόμπαρων και την υγρασία της παραλίας, είναι ότι πιο αναζωογονητικό θα κάνετε στις διακοπές σας στην Κεφαλονιά. Και σίγουρα θα αποτελέσει την κορυφαία στιγμή των αναμνήσεών σας από το νησί και όχι μόνο.

Γνωρίζατε ότι;
Στον Αίνο λειτουργεί το πρώτο στην Ελλάδα «Διεθνές Πάρκο Σκοτεινού Ουρανού». Ενα τέτοιο «πάρκο» είναι μία περιοχή που διαθέτει εξαιρετική ποιότητα νυχτερινού ουρανού, με μηδενική φωτορύπανση, το οποίο επιτρέπει την όσο πιο καθαρή θέα στον νυχτερινό ουρανό και τα άστρα. Το «πάρκο» αυτό προστατεύεται από ειδικούς κανονισμούς και προσφέρεται όχι μόνο για επιστημονική αλλά και για εκπαιδευτικές και πολιτιστικές δραστηριότητες. Ο νυχτερινός ουρανός αποτελεί έναν φυσικό πόρο που πέρα από την περιβαλλοντική ευαισθητοποίηση σχετικά με τις επιπτώσεις της φωτορύπανσης μπορεί να λειτουργήσει θετικά και ως πόλος έλξης ενός διαφορετικού τουρισμού, του αστροτουρισμού. Οσοι λοιπόν θέλετε να μάθετε τον μαγικό κόσμο της αστροπαρατήρησης ή της φωτογράφισης των άστρων, ή απλά θέλετε να περάσετε μια μαγική νύχτα στην κορυφή του Αίνου, μπείτε στην ιστοσελίδα https://aenosdarkskypark.gr/ όπου υπάρχουν οι απαραίτητες πληροφορίες και τα τηλέφωνα των αρμοδίων που θα σας κατατοπίσουν για τα περαιτέρω.
Εισαγωγική φωτογραφία: Getty Images / Ideal Image




ΠΗΓΕΣ:https://www.kefaloniapress.gr/,youtube.com,

Τα πανέμορφα χωριά του Ασπροποτάμου

Aνάμεσα στα Τζουμέρκα, το Μέτσοβο και το Περτούλι, στο δυτικό τμήμα του Νομού Τρικάλων, στη νότια Πίνδο, βρίσκονται τα χωριά του Ασπροποτάμου (Αχελώου). Τριγυρισμένα από βουνά με έλατα και μεγάλες χαράδρες, αλλά και από ένα εκτεταμένο δίκτυο ρεμάτων και μικρών ποταμών που σχηματίζουν τον Αχελώο, έχουν ελάχιστους μόνιμους κατοίκους, αλλά περίσσεια ομορφιά.Στη νότια Πίνδο, ανάμεσα σε ποτάμια, βουνά και «άγρια» φύση, θα βρείτε τα πανέμορφα χωριά του Αχελώου, που αν και ερημώνουν το χειμώνα, αποτελούν τέλειους προορισμούς για αποδράσεις την άνοιξη και το καλοκαίρι.

Χαλίκι, Ανθούσα, Κατάφυτο, Στεφάνι, Κρανιά, Καλλιρρόη, Πολυθέα και Αγίας Παρασκευή. Τα περισσότερα από αυτά είναι βλαχοχώρια που άκμασαν παλιότερα και όλη η περιοχή, με συνολική έκταση 20.094 εκταρίων, είναι πλέον ενταγμένη στον εθνικό κατάλογο του ευρωπαϊκού δικτύου Natura 2000.
Τα χωριά αυτά, αποτελούσαν ανέκαθεν τόπους θερινής κατοικίας, καθώς οι Βλάχοι ξεκινούσαν για τα βουνά μόλις έλιωναν τα χιόνια. Αυτό οφειλόταν στο ότι η πλειοψηφία των κατοίκων τους ήταν βοσκοί και τυροκόμοι. Σήμερα οι κάτοικοί τους ζουν κυρίως στα Τρίκαλα, στην Αθήνα και στα Φάρσαλα, ασκώντας ποικίλα επαγγέλματα και επιστρέφουν και πάλι σε αυτά την άνοιξη και το καλοκαίρι. Δυστυχώς, αρκετά παλαιά κτήρια των χωριών, έχουν καταρρεύσει.

Το χωριό Ανθούσα

Όλα τα χωριά είναι πανέμορφα, χτισμένα σε ειδυλλιακές τοποθεσίες και σε υψόμετρο από 950 έως και 1480 μέτρα, μέσα στα έλατα και δίπλα στο ποτάμι. Σε κάθε χωριό θα βρείτε μια κεντρική πλατεία με έναν πλάτανο και την παραδοσιακή βρύση, αλλά και μια πετρόκτιστη εκκλησία.
Γραφικά καλντερίμια οδηγούν στις εξοχικές τοποθεσίες των χωριών, σε σημεία με ωραία θέα και πηγές όπου υπάρχουν διάσπαρτα πολλά ξωκλήσια. Η αρχιτεκτονική των παλιών παραδοσιακών σπιτιών, είναι ηπειρώτικη και οι ντόπιοι τεχνίτες τα έχτισαν στις αρχές του αιώνα χρησιμοποιώντας την πέτρα της περιοχής. Είναι δίπατα με στενά παράθυρα και ένα μικρό μπαλκόνι, συχνά στολισμένο με κατιφέδες και βασιλικούς.

 

Το μεγαλύτερο από τα χωριά της κοινότητας είναι η Κρανιά, χτισμένο σε υψόμετρο 1.150 μέτρων και σε απόσταση 72χλμ από τα Τρίκαλα. Όπως τα περισσότερα χωριά της περιοχής, ερημώνει το χειμώνα, ενώ το καλοκαίρι ο πληθυσμός της ξεπερνά τους 3.000 κατοίκους και ο πραγματικός της πληθυσμός είναι 363 κάτοικοι(απογραφή 2001).

Κατά το παρελθόν υπήρξε σπουδαίο κέντρο παραγωγής και εμπορίας μάλλινων υφασμάτων, τα οποία έμειναν ονομαστά ως «σκουτιά κρανιώτικα». Ο Κρανιώτικος, παραπόταμος του Ασπροποτάμου, χωρίζει στα δύο το χωριό, αποτελώντας παράλληλα, μοναδικό βιότοπο της πέστροφας.

Το 2001 λειτούργησε για πρώτη φορά στην Κρανιά λαογραφικό μουσείο, από τον πολιτιστικό σύλλογο του χωριού, με πλήθος εκθεμάτων όπως παραδοσιακά υφαντά, αργαλειό, νυφικό κρεβάτι, καθώς και μεγάλο φωτογραφικό αρχείο.

Η Αγία Παρασκευή ή Τζούρτζια, είναι το δεύτερο μεγαλύτερο χωριό του Ασπροποτάμου του νομού Τρικάλων και βρίσκεται στα Δυτικά του Ν. Τρικάλων, σε υψόμετρο περίπου 950 μ., νοτίως του Μετσόβου. Κατά την απογραφή του 2001, η Αγία Παρασκευή είχε πραγματικό πληθυσμό 296 κατοίκους. Προστάτιδά του είναι η Αγία Παρασκευή, ενώ θα δείτε και το εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου που μετράει πάνω από 200 χρόνια ζωής.

Δυνατότητα διαμονής υπάρχει στην Καλλιρρόη, αλλά και στους ξενώνες των χωριών Κρανιά, κεμπάπ, πίτες και ψητό αρνάκι και να αγοράσετε τυρί φέτα και μέλι από τους τοπικούς παραγωγούς. Πολυθέα και Γαρδίκι. Πρόχειρο φαγητό, μεζέδες για τσίπουρο, αλλά και ψητά τα βράδια, προσφέρουν όλα τα καφενεδάκια στις πλατείες των χωριών. Μην παραλείψετε να δοκιμάσετε  κεμπάπ, πίτες και ψητό αρνάκι και να αγοράσετε τυρί φέτα και μέλι από τους τοπικούς παραγωγούς.

Δραστηριότητες και ενδιαφέρουσες τοποθεσίες

Κοντά στο χωριό Χαλίκι -το βορειότερο της περιοχής- θα δείτε τη δρακολίμνη Βερλίγκα, που έχει νερό μόνο το χειμώνα, αλλά τις πηγές του ποταμού Αχελώου. Κατά τη διαδρομή από το Χαλίκι προς τις τοποθεσίες Ρόνα και Βουρτόπα (προς Μέτσοβο), θα συναντήσετε τις πηγές του ποταμού, που καθώς κατεβαίνει το βουνό δημιουργεί εντυπωσιακούς καταρράκτες. Μερικοί από αυτούς ξεπερνούν τα 5 μέτρα, η προσέγγισή τους είναι σχετικά εύκολη και το θέαμα που προσφέρουν εντυπωσιακό.

Την άνοιξη και το καλοκαίρι, στην πανέμορφη περιοχή γύρω από τα χωριά, μπορείτε να επιδοθείτε σε διάφορες δραστηριότητες, όπως πεζοπορία στη φύση, ποδηλασία, ιππασία, κατάβαση ποταμών, αλλά και ορειβασία στις κορυφές των βουνών.

Info από το clickatlife.gr:

Ο Αχελώος είναι ο δεύτερος σε μήκος ποταμός της Ελλάδας. Πηγάζει από την οροσειρά της Πίνδου, νοτιοδυτικά του Μετσόβου και μετά από μια διαδρομή 220 χιλιομέτρων, εκβάλλει στο Ιόνιο πέλαγος. Η λαϊκότερη ονομασία του ποταμού είναι Ασπροπόταμος ή Άσπρος, ίσως λόγω της αφρισμένης εικόνας του κατά τους ανοιξιάτικους μήνες όταν λιώνουν τα χιόνια.

Πώς να πάτε:

Η περιοχή του Ασπροποτάμου είναι ευκολότερα προσβάσιμη από τα Τρίκαλα, μέσω Καλαμπάκας. Αφού πάρετε την ΕΟ Τρικάλων-Ιωαννίνων, στρίβετε στη διασταύρωση Μουργκάνι και συνεχίζετε προς Καστανιά και προς τα υπόλοιπα χωριά. Επίσης τα χωριά συνδέονται με το Μέτσοβο στα βόρεια, τους Καλαρρύτες-Συρράκο στα δυτικά και την Ελάτη στα νοτιοανατολικά.

Πόπη Αθανασοπούλου

ΠΗΓΕΣ:https://trikkipress.gr,youtube.com,

Οροσειρά Ροδόπης -Δάσος Ελατιάς -Παρθένο Δάσος Φρακτού- Φαλακρό Όρος

Δάσος Ελατιάς
Σε απόσταση μόλις 60χλμ. από το κέντρο της Δράμας, συναντάμε ένα από τα ωραιότερα δασικά συμπλέγματα της χώρας, το περίφημο δάσος της Ελατιάς, του οποίου ο πλούτος σε πανίδα και χλωρίδα στα βουνά της Κεντρικής Ροδόπης αποτελεί σημείο αναφοράς για το νομό και τη βόρεια Ελλάδα. Η Ελατιά ή Καράντερε είναι βουνό της Μακεδονίας με μέγιστο υψόμετρο 1.826 μέτρα (κορυφή Τσάκαλος).

Βρίσκεται στο νομό Δράμας και αποτελεί τμήμα της οροσειράς της Κεντρικής Ροδόπης. Εκτός από τον Τσάκαλο (υψόμ. 1826μ.), άλλες κορυφές είναι: οι Οξιές (υψόμ. 1811μ.), η Ελατιά (υψόμ. 1647μ.), η Μπουζάλα (υψόμ. 1631μ.), η Πυραμίδα Κούτρα (υψόμ. 1628μ.), το Ζερβό (υψόμ. 1578μ.), τα Καλύβια Γραβάνη (υψόμ. 1556μ.) κ.α.

 Στην Ελατιά, υπάρχει το Δασικό Χωριό Ελατιάς, κοντά στην κορυφή Πυραμίδα Κούτρα, στη θέση του παλιότερου σελιγκάτου Σαρακατσαναίων με την ονομασία Καλύβια Κούτρα. Εκεί, κάθε χρόνο στις 20 Ιουλίου (του Προφήτη Ηλία) πραγματοποιείται αντάμωμα Σαρακατσαναίων. Το Δασικό χωριό βρίσκεται στο κέντρο του Δάσους της Ελατιάς. Το δάσος της Ελατιάς είναι το μεγαλύτερο στην Ελλάδα σε έκταση (700 τετραγωνικά χιλιόμετρα), και αποτελείται από ερυθρελάτη, πεύκα, κέδρους, οξιές, σημύδες, λεύκες, σφενδάμια, δρύες, αγριοτριανταφυλλιές κ.α. Στο δυτικό τμήμα του βουνού, στη θέση Μαγούλα, υπάρχει το δάσος Σημύδας, το μοναδικό του είδους του στην Ελλάδα.

Στο δάσος της Ελατιάς και κυρίως στο Παρθένο δάσος, συναντάμε κωνοφόρα μοναδικά στο είδος τους, ύψους έως και 60 μέτρων ηλικίας 300 ετών καθώς και ποικιλία πανίδας από λαγούς μέχρι και καφέ αρκούδα. Το 1980 κηρύχθηκε διατηρητέο μνημείο και θεωρείται Ευρωπαϊκός Δρυμός. Η περιοχή προσφέρεται για πεζοπορικές διαδρομές σε πυκνό δάσος με ποικιλία βλάστησης από δρυς, καστανιές, φουντουκιές και οξιές.

Παρθένο Δάσος Φρακτού

Το Παρθένο Δάσος είναι το μοναδικό της χώρα και θεωρείται το σπουδαιότερο στο είδος του στην Ευρώπη. Καταγράφηκε ως παρθένο (έκταση 11.000 στρέμ.) το 1979 και αμέσως το 1980 κηρύχθηκε διατηρητέο μνημείο της φύσης, λόγω της μεγάλης φυτογεωγραφικής, οικολογικής και ιστορικής του αξίας. Βρίσκεται στο βορειοανατολικό άκρο του νομού Δράμας, κάτω από την ψηλότερη κορυφή της Κεντρικής Ροδόπης στα 1.953 μ.

Από τότε μέχρι σήμερα βρίσκεται σε καθεστώς απόλυτης προστασίας, αφού δεν επιτρέπεται καμιά ανθρώπινη δραστηριότητα παρά μόνο η επιστημονική έρευνα. Είναι παρθένο, γιατί η εξέλιξή του ακολούθησε τους κανόνες της φύσης και δε διαταράχθηκε από τον άνθρωπο εδώ και τουλάχιστον 500 χρόνια. Βέβαια με την λέξη παρθένο δεν εννοούμε ότι δεν υπήρξε καμία ανθρώπινη παρουσία και δραστηριότητα, αλλά ότι οι μέχρι τώρα ήπιες ανθρώπινες επιδράσεις δεν επηρέασαν το χαρακτήρα του αδιατάρακτου δασικού οικοσυστήματος. Η μορφή του παρθένου διαφέρει από τα κοινά δάση, επειδή σε αυτό συνυπάρχουν διάφορα είδη πλατύφυλλων και κωνοφόρων από μικρές ηλικίες και ύψη μέχρι και γηρασμένα ή ξερά δένδρα μεγάλου ύψους.

Η ορατότητα είναι μικρή εξαιτίας της πυκνής βλάστησης, ενώ είναι αδιάβατο λόγω και των κατακείμενων δένδρων. Στο παρθένο η πιθανότητα συνάντησης με κάποιο άγριο ζώο είναι μεγάλη, γιατί αυτά βρίσκονται σε μεγάλους πληθυσμούς και δε φοβούνται την παρουσία μας, αφού δεν έχουν συνηθίσει σε ανθρώπινες οχλήσεις.Περιφερειακά του παρθένου υπάρχει μια ευρύτερη προστατευτική ζώνη που μαζί με αυτό ονομάζεται δάσος Φρακτού. Στην περιφερειακή ζώνη το δάσος προσομοιάζει με τα δάση της Κεντρικής Ροδόπης και βρίσκεται σε καθεστώς μερικής προστασίας, καθώς απαγορεύονται η βοσκή και η θήρα, ενώ επιτρέπονται η ξυλοπαραγωγή και η δασική αναψυχή. Λειτουργικό κέντρο του δάσους είναι το δασικό εργοτάξιο Φρακτού που βρίσκεται 8,5 χλμ. πριν από το παρθένο.

Η περιοχή “Βιλαώρα”, νοτιοανατολικά του εργοταξίου και σε κοντινές αποστάσεις 3-7 χλμ, προσφέρεται για πεζοπορία μέσα σε συστάδες οξιάς, δασικής πεύκης και δρυός. Διάσπαρτες στο χώρο μπορεί να συναντήσετε αγριοτριανταφυλλιές, σορβιές, σημύδες. Στην περιοχή υπάρχει πυκνό δίκτυο δασικών δρόμων. Η θέα από την κορυφογραμμή της περιοχής δικαιολογεί την ονομασία “Βιλαώρα”, καθώς με καθαρή ατμόσφαιρα παρατηρούνται ατέλειωτες αλλεπάλληλες κορυφογραμμές. Νότια και χαμηλότερα του Παρθένου Δάσους, κάτω από τους βραχώδεις σχηματισμούς, με βλάστηση κυρίως πλατύφυλλων, από τα οποία πολλά είναι καρποφόρα, βρίσκεται το Αχλαδοχώρι.

Στην περιοχή υπάρχουν ακόμα ερείπια παλιών οικισμών. Από εδώ το “Αχλαδόρεμα” σχηματίζει την κεντρική του κοίτη, αφού συλλέξει τα νερά του Παρθένου Δάσους από τις υδρορροές και τους πέντε καταρράκτες. Οι τρεις είναι συνεχούς ροής και μπορείτε να τους προσεγγίσετε ακολουθώντας τα υπάρχοντα μονοπάτια.

Φαλακρό Όρος

Το Φαλακρό είναι ένα μοναδικό σε ομορφιά και βιοποικιλότητα βουνό που χαρακτηρίζεται από μεγάλες αλπικές εκτάσεις, απότομους γκρεμούς και πυκνά δάση, ορίζοντας το τοπίο και την άγρια φύση στα ανατολικά της Μακεδονίας. Με υψόμετρο 2.232 μέτρα το Φαλακρό δεσπόζει με τον όγκο του στο βόρειο τμήμα του Ν. Δράμας. Είναι ένα από τα πιο όμορφα βουνά της Ελληνικής φύσης, γιατί παρά την ονομασία του, που οφείλεται στην χαρακτηριστική κορυφή του, μόνον γυμνό δεν είναι.

Στα χαμηλότερα υψόμετρα κυριαρχούν πυκνά δάση δρυός, οξιάς και κωνοφόρων. Πάνω από τα δέντρα, στην αλπική Ζώνη, μένει έκπληκτος ο επισκέπτης από τη μεγάλη ποικιλία των αγριολούλουδων. Kανείς δεν μένει απογοητευμένος από μια επίσκεψη στο Φαλακρό. Ο απλός πεζοπόρος θα ανακαλύψει φιλικές πλαγιές και ήπια μονοπάτια, όπως το περίφημο Ε6, που θα τον κάνουν να νιώσει τη χαρά της επιστροφής στη φύση. Οι αναρριχητές και οι άνθρωποι της περιπέτειας, θα νιώσουν την έντονη πρόκληση, να δοκιμάσουν την αντοχή και τις ικανότητές τους στις πανύψηλες και απόκρημνες ορθοπλαγιές. Στις υπώρειες του Φαλακρού βρίσκονται τα γραφικά χωριά Βώλακας, Πύργοι και Γρανίτης με την ιδιαίτερη πολιτιστική τους ταυτότητα, το παραδοσιακό περιβάλλον και την θαυμάσια τοπική κουζίνα. 

Το Φαλακρό παραμένει πάντα φιλικό και προσιτό στον επισκέπτη, αφού κάθε εποχή του χρόνου, το αυτοκίνητο μπορεί να φτάσει, μετά από μια εξαίσια διαδρομή, μέχρι τα 1750 μέτρα. Εκεί, προφυλαγμένο στην αγκαλιά των υψηλών κορυφών του, βρίσκεται ένα πολύ καλό οργανωμένο χιονοδρομικό κέντρο, που κάθε χρόνο “ζωντανεύει” τουλάχιστον για πέντε μήνες. Χιλιάδες είναι οι φίλοι του σκι που έρχονται να απολαύσουν το φημισμένο για την ποιότητά του χιόνι, που διαρκεί από τα τέλη Νοεμβρίου ως τον Απρίλιο.

Κάθε εποχή του χρόνου το Φαλακρό παρουσιάζει και μια διαφορετική συναρπαστική εικόνα. Χιλιάδες αγριολούλουδα στολίζουν τις πλαγιές του την άνοιξη, ενώ το φθινόπωρο τα φυλλώματα των δέντρων αιχμαλωτίζουν τα πιο ζεστό χρώματα της φύσης. Καθώς μπαίνει ο χειμώνας κι ολοκληρώνεται ο κύκλος της φύσης, μια απέραντη λευκή σιωπή καλύπτει κορυφές, πλαγιές, δέντρα και μονοπάτια. Όπως κι αν παρουσιάζεται μπροστά στα μάτια μας το Φαλακρό, είναι το επιβλητικό σύμβολο του νομού Δράμας, αυτού του τόπου της χώρας μας, που η Φύση πάντα βρίσκεται στις καλύτερες στιγμές της.

ΠΗΓΕΣ:https://visit-drama.com/place/oroseira-rodopis/,https://www.pathsofgreece.gr/portfolio-items/petrina-gefyria-dramas/,https://elliniko-panorama.gr/partheno-dasos-fraktou-sto-paranesti-dramas/,youtube.com

Πωγώνι Ιωαννίνων μοναδική φυσική ομορφιά με τη λίμνη Ζαραβίνα

Πρόκειται για μια περιοχή που αποτελεί “ακριτικό” σταθμό και παινεύεται όχι μόνο για την γραφικότητα και την ομορφιά της αλλά και για τη βαθύτερη λίμνη της Ελλάδας. Βρίσκεται στα Ιωάννινα και μπορεί να μην έχει την αίγλη των Ζαγοροχωρίων, όμως το Πωγώνι παραμένει ανόθευτο στον χρόνο και πραγματικά όμορφο. 

Για την ακρίβεια το Πωγώνι είναι μια ιστορική περιοχή της Ηπείρου με 38 συνολικά χωριά, 8 από τα οποία βρίσκονται στην Αλβανία στον νομό Αργυροκάστρου.

Αν και η γεωγραφική γειτνίαση του Πωγωνίου με το κοντινό Ζαγόρι της Ηπείρου είναι πασιφανής, στο Πωγώνι δεν θα βρείτε τις τουριστικές ανέσεις και τις υποδομές που υπάρχουν στα πανέμορφα Ζαγοροχώρια αλλά προφανώς αν πάτε, δεν θα είναι αυτά οι προτεραιότητα σας.

Ιδιαίτερο φυσικό κάλλος

Το Πωγώνι αποδεικνύεται η χαρά του ανήσυχου ταξιδευτή που έχει στο αίμα του το μικρόβιο της περιπλάνησης και θέλει να ξεφύγει από τα τετριμμένα, να γνωρίσει αυθεντικούς ανθρώπους και τόπους τους οποίους δεν αλλοίωσε ο τουρισμός, να περπατήσει σε μοναχικά μονοπάτια, να εξερευνήσει ξεχασμένα μοναστήρια, να περιηγηθεί στα καλντερίμια έρημων, ιστορικών χωριών που κάποτε έσφυζαν από ζωή.

Σε κάθε γωνιά, υπάρχουν δείγματα μιας ζωντανής και όμορφης φύσης, όπως είναι συστάδες των δρυών που γεμίζουν με μανιτάρια και σπάνια ή εντυπωσιακά λουλούδια το φθινόπωρο και την άνοιξη. Τέτοιες ομορφιές βρίσκονται πολύ κοντά σε οικισμούς ή σε δρόμους, και περιμένουν τον φυσιολάτρη να τις ανακαλύψει.

Εικονίσματα, ξωκλήσια και μοναστήρια, πολλά από τα οποία έχουν ιδρυθεί κατά τα Βυζαντινά και Μεταβυζαντινά χρόνια, βρίσκονται διάσπαρτα και συμπληρώνουν το ανθρωπογενές τοπίο του αγροτικού χώρου. Τα σπουδαιότερα μοναστήρια είναι η μονή Μακρυαλέξη (1585) στην Κάτω Λάβδανη, η μονή Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου (1614) στην Κάτω Μερόπη, η μονή Άβελ (1770) και η μονή Γενεσίου της Θεοτόκου Γιούρχαν (1736) .

Η βαθύτερη λίμνη της Ελλάδας

Αυτό όμως που είναι σήμα κατατεθέν για την περιοχή είναι ότι εδώ θα συναντήσετε μια από τις βαθύτερες λίμνες της χώρας. Η λίμνη Ζαραβίνα, γνωστή και ως Νεζερός, ανήκει στον νομό Ιωαννίνων και απέχει μόλις 14 χιλιόμετρα από τα ελληνοαλβανικά σύνορα, βρίσκεται σε υψόμετρο 458 μέτρων και έχει μέγιστο βάθος τα 31,5 μέτρα. Η λίμνη αποτελεί καταφύγιο σπάνιων αρπακτικών πουλιών και από τον Αύγουστο του 1983 έχει κηρυχθεί ως τόπος ιδιαίτερου φυσικού κάλλους.

Μάλιστα, λίγα χρόνια μετά την ανακήρυξή της σε τοπίο φυσικού κάλλους, η Ζαραβίνα εντάχθηκε στο ευρωπαϊκό δίκτυο προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος Natura 2000, με υψηλή προτεραιότητα προστασίας.

Φιλοξενεί σπάνια είδη πτηνών, όπως γύπες, ενώ η χλωρίδα της φημίζεται για την ιδιαιτερότητά της και την ομορφιά της. Την άνοιξη αποκτά υπέροχα χρώματα ενώ από το φθινόπωρο και μετά οι εικόνες αλλάζουν και γίνονται πιο απόκοσμες.

ΠΗΓΕΣ:https://epirusforallseasons.gr/perioches/dimoi/pogoniou/, https://www.travelstyle.gr/,youtube.com

Ανθοχώρι Καρδίτσας κρυμμένο σε ελατόφυτη πλαγιά των Αγράφων

Το Ανθοχώρι είναι ένα γραφικό χωριό της Καρδίτσας σε υψόμετρο 700 μ. που περιβάλλεται από πανέμορφη φύση. Απέχει 12 χλμ από το Μουζάκι και 40 χλμ. από την Καρδίτσα. Έχει 215 κατοίκους (απογραφή 2011) που ασχολούνται με τη γεωργία, την κτηνοτροφία και τις οικοδομικές εργασίες.

Η παλιά ονομασία του χωριού ήταν «Φλώρισε» και προέρχεται, σύμφωνα με την παράδοση, από τη λατινική λέξη flores που σημαίνει άνθος. Η σημερινή θέση του χωριού δεν συμπίπτει με την αρχική που ήταν στην τοποθεσία «Παληοχώρι». Η μετακίνηση του χωριού πιθανολογείται ότι οφείλεται σε κάποια θανατηφόρα επιδημία.

Το Ανθοχώρι προσφέρεται για όμορφες πεζοπορικές διαδρομές, μέσα από μονοπάτια που διασχίζουν δάση ελάτης. Από τις κορυφές «Μπόλτσιανη», «Ζευγαρολίβαδο», «Προφήτης Ηλίας» και «Δερματάς» ξετυλίγεται μια εκπληκτική θέα προς τον Θεσσαλικό κάμπο και τη Λίμνη Πλαστήρα. Ο ποταμός «Ανθοχωρίτης» με τα άφθονα νερά και τους πανέμορφους καταρράκτες διασχίζει το ελατοδάσος. Πολύ όμορφη είναι η τοποθεσία «εννέα βρύσες» που βρίσκονται σε υψόμετρο 1.500 μέτρων και κάθε καλοκαίρι είναι το σημείο ανταμώματος για τους Ανθοχωρίτες.

Το τοξωτό γεφύρι «Καμάρα» στο ρέμα της «Κορομηλιάς» αποτελεί ένα ζωντανό μνημείο για τις δραστηριότητες των κατοίκων της περιοχής. Χτίστηκε γύρω στο 1770, έχει ύψος 10 μέτρα και μήκος περίπου 50 μέτρα. Οι πέτρες του είναι από ψαμμίτη, ένα ακατέργαστο πέτρωμα που υπάρχει σε αφθονία στην περιοχή.

Στον δρόμο προς τη λίμνη Πλαστήρα και στην έξοδο του χωριού βρίσκεται ένας υπέροχος ανακαινισμένος παλιός νερόμυλος μέσα σε ένα μαγευτικό φυσικό τοπίο.

Το χωριό, εκτός από το ξεχωριστό φυσικό του περιβάλλον, έχει αξιόλογα θρησκευτικά μνημεία, όπως ο ναός του Αγίου Γεωργίου που χτίστηκε το 1623 και η εκκλησία της Αγίας Παρασκευής που κτίστηκε το 1887.

Την παραμονή της γιορτής του Προφήτη Ηλία γίνεται στο Ανθοχώρι παραδοσιακό γλέντι και ανήμερα λειτουργία στο ομώνυμο εξωκλήσι. Μεγάλο πανηγύρι γίνεται και στις 26 Ιουλίου στη γιορτή της Αγίας Παρασκευής.

ΠΗΓΕΣ:petrinagefiria.com, naturedrone.gr, ellinismos.gr, passenger.gr,

youtube.cpm

Χρυσοβίτσι Αρκαδίας το ελατοσκέπαστο χωριό στην Πελοπόννησο.

 

Σε μια ελατοσκέπαστη πλαγιά, στην Αρκαδία μοιάζει σαν να έχει ακουμπήσει για να ξεκουραστεί ένα χωριό διαφορετικό από τα άλλα. Ένα από τα πιο ορεινά χωριά της Πελοποννήσου που είναι κυριολεκτικά φωλιασμένο μέσα σε ένα ελατοδάσος. Όλα αυτά, λοιπόν, βρίσκονται σε ένα χωριό το οποίο αποκαλείται Χρυσοβίτσι.

Το ελατοσκέπαστο ελληνικό χωριό που σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό


Το Χρυσοβίτσι, αυτό το ορεινό χωριό του Νομού Αρκαδίας είναι χτισμένο σε υψόμετρο 1.073 μέτρων σε αυτή την πανέμορφη ελατοσκέπαστη πλαγιά του Μαινάλου. Αποτελεί έναν από τους πιο ορεινούς οικισμούς της Πελοποννήσου και είναι ένας ιδανικός προορισμός για να ξεκινήσεις τις πρώτες αποδράσεις του φθινοπώρου αλλά και να προγραμματίσεις αυτές του χειμώνα. Πρόκειται για έναν ανακηρυγμένο παραδοσιακό οικισμό δυτικά της Τρίπολης και περίπου 20 χιλιόμετρα μακριά από αυτήν.

Όπου κι αν γυρίσεις το μάτι σου στο χωριό Χρυσοβίτσι, θα αντικρίσεις καταπράσινα τοπία και τη φύση να οργιάζει. Κάτι που συναντάς μεν σε πολλά μέρη της χώρας αλλά όχι με τη μορφή που είναι εκεί. Ίσως είναι το γεγονός ότι το χωριό αυτό είναι σαν να έχει για σκεπή τα έλατα. Ο οικισμός γίνεται ένα με τα δέντρα και το υπόλοιπο περιβάλλον, δηλαδή την πανίδα που ζει εκεί.

Το Χρυσοβίτσι, ένα από τα ξεχωριστά χωριά της Πελοποννήσου και η ιστορία του

Εκτός από όμορφο, το Χρυσοβίτσι είναι και ένα από τα πλέον ιστορικά χωριά όχι μόνο της Αρκαδίας αλλά ολόκληρης της Πελοποννήσου. Η ιστορία του, μάλιστα, είναι αιώνων καθώς θεωρείται ότι υπάρχει ως οργανωμένος οικισμός από τον 15ο αιώνα. Ιστορικά ευρήματα έδειξαν ότι το αποκαλούσαν επίσης Ξοβίτζι ή Ξωβίτσι ενώ κατά τη διάρκεια της ελληνικής επανάστασης αποτέλεσε σημαντικό κέντρο δράσης και αντίστασης των επαναστατών του 1821.

Εξάλλου πολλοί αγωνιστές της Επανάστασης είχαν σαν γενέτειρά τους το Χρυσοβίτσι. Ένας από αυτούς ήταν ο ξακουστός Κουντάνης, ξάδερφος του Κολοκοτρώνη. Αν βρεθείς στο χωριό Χρυσοβίτσι, μην χάσεις την ευκαιρία να επισκεφθείς το Μουσείο Δασικής Ιστορίας Μαινάλου. Πρόκειται για το κτήριο που κάποτε λειτουργούσε σαν εργοστάσιο επεξεργασίας ξυλείας.



Στην κρίσιμη καμπή της εθνεγερσίας λοιπόν, όταν όλα έμοιαζαν χαμένα, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης προσέφυγε στην Παναγία, ζητώντας βοήθεια. Η Παναγιά τον άκουσε. Και η φλόγα της επανάστασης ξαναφούντωσε στις ψυχές των ελλήνων. Δείτε πώς περιγράφει ο ίδιος τα απομνημονεύματά του το θαύμα που βίωσε. Με την ταπεινότητα ενός πραγματικού ήρωα, με την ορθολογική προσέγγιση ενός πραγματικού μαχητή:

«Έκατσα που εσκαπέτισαν με τα μπαϊράκια τους απεκατέβηκα κάτω. Ήταν μιά εκκλησία εις τον δρόμον, η Παναγία στο Χρυσοβίτσι, και το καθησιό μου ήτο όπου έκλαιγα την Ελλάς…Σίμωσα, έδεσα το άλογό μου σ’ ένα δένδρο, μπήκα μέσα και γονάτισα. Παναγία μου είπα από τα βάθη της καρδιάς μου και τα μάτια μου δάκρυσαν. Παναγία μου βοήθησε και τούτη τη φορά τους Έλληνες να ψυχωθούν.

Έκανα το Σταυρό μου, ασπάσθηκα την εικόνα της, βγήκα από το εκκλησάκι, πήδηξα στο… άλογό μου και έφυγα. Σε λίγο μπροστά μου ξεπετάγονταν οχτώ αρματωμένοι, ο εξάδελφός μου ο Αντώνης Κολοκοτρώνης και επτά ανήψια του. – Κανείς δεν είναι στην Πιάνα, μου είπε ο Αντώνης. Ούτε στην Αλωνίσταινα. Είναι φευγάτοι. -Ας μη είναι κανείς αποκρίθηκα. Ο τόπος σε λίγο θα γιομίση παλικάρια… Ο Θεός υπέγραψε την λευτεριά της Ελλάδος και δεν θα πάρει πίσω την υπογραφή του»

21 χιλιόμετρα από την Τρίπολη ανηφορίζοντας το Μαίναλο και σε υψόμετρο 1070 μέτρα συναντάμε το ιστορικό χωριό Χρυσοβίτσι. Ένα χωριό μέσα στο βουνό με τα έλατα. Για το λόγο αυτό υπήρξε μεγάλο υλοτομικό κέντρο τον περασμένο αιώνα. Η ιστορία μας ξεκινάει το 1939 όπου στο χωριό κατασκευάζεται ένα μεγάλο εργοστάσιο ξυλείας, το πρώτο κρατικό εργοστάσιο επεξεργασίας ξύλου, που συνέχισε την λειτουργία του έως το 1972 όπου και κλείνει οριστικά. Από το 2010 στον ιστορικό αυτό χώρο δημιουργείται το Μουσείο Δασικής Ιστορίας Μαινάλου είναι μουσείο αφιερωμένο στην ιστορία της βιομηχανικής επανάστασης στον αρκαδικό χώρο και στη σημασία του Μαινάλου στην ιστορία του τόπου, ως κρησφύγετο και ορμητήριο των Αρκάδων της επανάστασης του ‘21 αλλά και την παροχή πρώτων υλών στην επιβίωση των κατοίκων και όχι μόνο.

Στο μουσείο λειτουργούν εκθέσεις εργαλείων και πρακτικών υλοτόμησης και επεξεργασίας του ξύλου. Αναβιώνει έτσι μια ολόκληρη σελίδα της Αρκαδίας. Γίνονται επίσης περιβαλλοντολογικά σεμινάρια ευαισθητοποίησης του κοινού στο ζήτημα της προστασίας του δάσους και της ορθολογικής χρήσης των πρώτων υλών.

Το μουσείο αξιοποιώντας τον μηχανολογικό εξοπλισμό του εγκαταλελειμμένου εργοστασίου που συντηρήθηκε και αποκαταστάθηκε γι’ αυτό το σκοπό, ξαναζωντανεύει και εξηγεί για χάρη των επισκεπτών τη λειτουργία του παλαιού εργοστασίου. Επίσης παρουσιάζεται όλο το φάσμα των δραστηριοτήτων που σχετίζονται με τη λήψη, επεξεργασία και αξιοποίηση της ξυλείας από τον άνθρωπο κατά την εποχή λειτουργίας του πριστηρίου. Παράλληλα παρουσιάζεται η χλωρίδα και πανίδα του Μαινάλου, ο κύκλος ζωής του δάσους και προβάλλεται η οικολογική σημασία του δάσους, ενώ αναδεικνύεται ο ρόλος της επιστήμης της δασολογίας στην αειφορική διαχείριση του δασικού πλούτου.

Αξίζει να πούμε πως ήταν το πρώτο εργοστάσιο που έγινε το 1939 στο Χρυσοβίτσι της ορεινής Αρκαδίας. Την ίδια χρονιά λειτούργησαν κι άλλα τέτοια εργοστάσια, στην Αρτεμισία του Ταϋγέτου, στα Φουρνά της Ευρυτανίας, στο Περτούλι Τρικάλων και στα ορεινά του νομού Σερρών, τα οποία δημιουργήθηκαν στο πλαίσιο της προσπάθειας για την προστασία και την αξιοποίηση του δημόσιου δασικού πλούτου.

Το εργοστάσιο, στο Χρυσοβίτσι Μαινάλου, με την ατμομηχανή που είχε για να δίνει κίνηση στα μηχανήματά του, παράλληλα με το σκοπό που δημιουργήθηκε έδινε ηλεκτρικό ρεύμα στο χωριό. Το Χρυσοβίτσι ήταν το μοναδικό χωριό της Πελοποννήσου που είχε ρεύμα από το 1940. Στα υπόλοιπα χωριά της περιφέρειας το ηλεκτρικό ρεύμα έφτασε τουλάχιστον 25 χρόνια αργότερα.

ΠΗΓΕΣ:https://www.gargalianoionline.gr/,https://www.arcadiaportal.gr/,https://wetravel.gr/, https://www.olympia.gr/, youtube.com,

Μπαλκόνι του Αιγαίου η Κύμη με τα άγνωστα μονοπάτια .

               

Στην Κύμη, στο μπαλκόνι του Αιγαίου! Βουτιά κυριολεκτικά και μεταφορικά! Στα άγνωστα μονοπάτια της και στο απέραντο Αιγαίο! Στο χωριό των καπεταναίων, με τα γραφικά σπίτια και σοκάκια, φημισμένη για τα ιδιαίτερα παραδοσιακά μπαλκόνια της. Με τη σχολή εμποροπλοιάρχων (εξ αυτού και η παράδοση των καπεταναίων), τον αείμνηστο Γιώργο Παπανικολάου, ( γνωστός από το ομώνυμο τεστ πρόωρης διάγνωσης του καρκίνου του τραχήλου της μήτρας), τον παραδοσιακό μπακλαβά και τα αμυγδαλωτά της, τα παραδοσιακά χειροτεχνήματα απο κουκούλια. Με την υπέροχη πλατεία της, το λαογραφικό της μουσείο και το λιμάνι της. Εμείς θα περπατήσουμε κάποια από τα όμορφα μονοπάτια της, (μέσα σε πυκνή βλάστηση και με απίστευτη περιμετρική θέαση) μια διαδρομή με πολλές εναλλαγές και θα βουτήξουμε στο γαλάζιο του Αιγαίου!

Βρισκόμαστε στα περίχωρα της Κύμης! Θα ξεκινήσουμε την πεζοπορία μας, σε αγροτικό δρόμο ενός χιλιομέτρου και καθώς θα αφήνουμε τον οικισμό και θα μπαίνουμε προς το δασωμένο περιβάλλον, η έντονη βλάστηση θα αρχίσει να μας εντυπωσιάζει. Δεν προϊδεάζει τίποτα για αυτό που θα ακολουθήσει.

Πρώτο σημείο θέασης ο καταρράκτης με τις γούρνες ή αλλιώς γούβες όπως συνηθίζεται να τις λένε εδώ! Θα περάσουμε ανάμεσα από φτέρες και ψηλά πλατάνια, ενώ το υγρό στοιχείο ξεκινά να κάνει την εμφάνισή σου έντονη.

   

Αφήνουμε αυτό το ιδιαίτερο τοπίο και συνεχίζουμε ανηφορικά σε ένα πολύ παιχνιδιάρικο μονοπάτι, με γεφυράκια και σκαλίτσες σε κάποια σημεία. «Το μονοπάτι της ζούγκλας» έτσι το βάφτισα εγώ, αφού είναι τόσο πυκνή η βλάστηση που νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε κάποιο τροπικό μέρος. Όσο για τους ήχους που ακούς είναι το κάτι άλλο. Πάρα πολλά πτηνά δίνουν χορωδία και το νερό κελαρύζει δίπλα στα πατήματά μας. Σκαλάκια χωμάτινα που και που και οπωσδήποτε μπατόν όταν αλλάζει το υψόμετρο, θα βοηθήσουν ώστε μετά από 1.5 χιλιόμετρο να φτάσουμε σε πλάτωμα, με βρύσες και παγκάκια και ένα μεγάλο πλάτανο για ξεκούραση από αυτή την μικρή αλλά όμορφη ανάβαση.

Αφού ξεδιψάσουμε στην πηγή που θα συναντήσουμε, θα συνεχίσουμε ελαφρώς ανηφορικά σε ανοιχτό και άγριο τοπίο, όπου αγναντεύουμε τα Κοτύλαια όρη αριστερά μας. Μπροστά μας θα εμφανιστεί σιγά σιγά ο εντυπωσιακός όγκος από το Ορτάρι, όπου πρόκειται για την υψηλότερη ορθοπλαγιά στην Ευρώπη που ξεκινάει από θάλασσα. η χαράδρα εντυπωσιακή όσο και η περιμετρική θέαση. Στα δεξιά της διαδρομής μας, αγναντεύουμε το Αιγαίο Πέλαγος και κάποια από το σπίτια της Κύμης.

Η διαδρομή μας στο τελευταίο κομμάτι θα μας οδηγήσει στο κάστρο της Κύμης, το οποίο προσφέρει πανοραμική θέα! Πρόκειται για Βυζαντινό κάστρο που είναι άγνωστο πότε ακριβώς κτίστηκε. Τον 13ο αιώνα έγιναν κάποιες τροποποιήσεις και ενισχύσεις της οχύρωσης.Βρίσκεται σε απόκρημνο βράχο βόρεια της Κύμης στην Εύβοια, πάνω από το χωριό Χηλή και τη Μονή Σωτήρος. Όταν ο καιρός είναι καθαρός, βλέπουμε την Σκόπελο και την Αλλόνησο ενώ πιο κοντά μας βρίσκεται η πρασούδα, η Σκυροπούλα και η Σκύρος.

Όσες φορές επισκέφτηκα το κάστρο πρωί για να δω την ανατολή, στο μυαλό μου έρχεται το τραγούδι « είναι όμορφα σου λέω, όταν χαράζει στο Αιγαίο». Σκέτη μαγεία!

Λόγω της περίοπτης θέσης του, χρησίμευε και σαν φρυκτωρία, για την μετάδοση σημάτων με φωτιές προς τη Σκύρο, τις Σποράδες, το Άγιο Όρος, αλλά και προς το Αυλωνάρι, στο εσωτερικό της Εύβοιας.

Ακριβώς κάτω από τα τείχη του κάστρου, στέκει το όμορφο εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου να ατενίζει το ιερό του το απέραντο γαλάζιο, αφού από εκεί είναι και η ανατολή. Θα βγάλουμε τις φωτογραφίες μας με φόντο αυτή τη μαγευτική θέα και κατηφορίζοντας θα συναντήσουμε ακόμη ένα ξωκκλήσι στο δρόμο μας, των αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης.

Κάποια στιγμή θα πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής γεμάτοι με πανέμορφες εικόνες από την περιοχή, που δεν θα πιστεύετε ότι η Κύμη κρύβει τέτοιες ομορφιές.

Είμαι ιδιαίτερα χαρούμενη που θα σας ξαναπάμε στον τόπο καταγωγής μου.

Ειρήνη Μπαμπαλή

Σας περιμένουμε!

       

ΠΗΓΕΣ:https://ireneshealthylife.com/sto-mpalkoni-toy-aigaioy-kai-ta-agnosta-monopatia-toy/